Waarschijnlijk is het je niet ontgaan dat onze maatschappij aan het veranderen is. En waarschijnlijk ben je ook tegengekomen dat de kijk op hoe die zich aan het ontwikkelen is ook veranderd is. Er lijkt een soort van tweedeling te ontstaan waarin de visie op wat er gebeurd is en mogelijk nog gebeuren gaat nogal uiteenloopt. En de emoties kunnen daarbij nog wel eens hoog oplopen. Dat vindt op allerlei plekken in ons leven plaats. Op het werk, in de familie en zelfs binnen een gezin. Bij vrienden, buren, kennissen. Het kan op allerlei plekken zijn weg vinden. Die tegengestelde manieren van denken, kijken en praten roepen nogal wat spanning op. En daar worden de meeste mensen niet blij van.
Angst voor het onbekende
Die spanning vindt voor een groot deel zijn oorsprong in de onderliggende angst voor wat komen gaat. De angst voor het onbekende om het zo maar te zeggen. Maar wat ook een rol speelt of kan spelen is de zorg om de ander. Want aan beide kanten zijn mensen bang voor wat er met hun geliefden gebeurt als ze niet doen wat zij denken dat goed voor hen is.
Overtuigen werkt meestal niet
Welke visie je ook bent toegedaan, als je om wat voor reden dan ook overtuigd bent van je eigen gelijk, dan zul je vanuit je zorg voor het grotere geheel de ander willen gaan overtuigen van jouw gelijk. En daar zit spanning in. Want mensen willen niet overtuigd worden van jouw gelijk. Sterker nog, de ander zal om diezelfde reden jou willen gaan overtuigen van zijn of haar gelijk. En dan ontstaat er al vrij snel een patstelling. Een van de eerste dingen die dan stopt is het luisteren naar elkaar. Want iemand die overtuigd is van zijn of haar eigen gelijk, staat vooral in de zendmodus en niet meer in de ontvangmodus. Het gevolg daarvan is frustratie en onbegrip aan beide kanten.
Onderliggende triggers
Maar er kunnen ook onderliggende persoonlijke triggers meedoen. En zodra angst in het spel komt en triggers mee gaan doen, reageer je niet meer vanuit je bewuste brein, maar ga je vanuit je overlevingsmechanisme reageren. Je reageert dan meer vanuit je reptielenbrein. Dat betekent dat je niet meer in staat bent om genuanceerd te kijken en te communiceren. Want je denken staat in de vechten of vluchten modus en als je denken denkt dat je in gevaar bent is het niet de tijd om genuanceerd te kunnen zijn. Dan moet je snel kunnen reageren om te kunnen overleven. Want als je in gevaar bent reageert je fysiologie (je lichaam) vanuit een heel oud overlevingsmechanisme. Meer daarover kun je lezen in het artikel: Het effect van stress op je lichaam.
Mededogen
De vraag die in dit verband voorbij komt is: Hoe houd je mededogen voor anderen die dingen zeggen, doen en denken die ver van je weg staan. Die soms compleet tegengesteld lijken te zijn aan die van jou. En die dingen doen die zo totaal niet resoneren bij hoe jij naar de werkelijkheid kijkt. Hoe kun je met elkaar omgaan zonder elkaar te kleineren, belachelijk te maken, elkaar te triggeren. Hoe doe je dat? Er is enorme verdeeldheid gaande in onze buitenwereld, waarin zelfs geweld niet geschroomd wordt om te gebruiken om de ene helft de andere zijn wil te proberen op te leggen. Lees ook: Mededogen werkt
De gezamenlijke weg eruit
De kunst wordt dan hoe je binnen die verdeeldheid die er is, binnen het gegeven dat er grote verschillen zijn in de kijk op wat er gaande is, toch elkaar weer kunt vinden. En om vanuit de verbinding een gezamenlijke weg eruit vinden. Want in mijn versie van de werkelijkheid is dat de enige weg eruit. Samen. Dus vanuit mededogen met elkaar ook als je kijk op de werkelijkheid een totaal andere is dan die van jou. Hoe kun je zonder dat je je van de ander afkeert in contact blijven en de ander intact te laten in zijn of haar waarheid en werkelijkheid? Dus nooit een ander uitsluiten of buitensluiten omdat hij of zij anders denkt. Dat is overigens wel een uitdaging omdat er vanuit bepaalde autoriteitsposities nogal wat censuur plaatsvindt en er wel wordt aangestuurd op uitsluiting en buitensluiten.
Begin bij jezelf
Maar ook al zijn er pittige uitdagingen, of je dat nu leuk vindt of niet, de weg eruit begint altijd bij jezelf. Zoals Gandhi ooit al zei: Wees de verandering die je in de wereld wilt zien. En we kunnen nogal eens de neiging hebben om de manier waarop we met onszelf omgaan uit het oog te verliezen. We zijn vaak erg bezig met wat anderen doen en op anderen te letten en meer energie te steken in onze buitenwereld dan we doen in onze binnenwereld. Onze eerste reactie is dan ook vaak: Ja maar hij…. Of Ja maar zij…. Hoe aardig zijn we zelf tegen anderen die hun eigen waarheid hebben? Staan we de ander toe anders te denken? Staan we de ander toe zijn eigen eigenaardigheden en kijk op de wereld te hebben en daarin zijn of haar eigen keuzes te maken die misschien voor hem of haar wel werken? Of voel je ook de drang of drive om de buitenwereld naar je hand te zetten?
Leef je de beste versie van jezelf?
Maar wat misschien wel interessant is om eens voor jezelf na te gaan is: Hoe kijk jij naar jezelf? Wat zeg jij tegen jezelf? Wat zeg jij tegen jezelf over jouw overtuigingen en jouw waarheid? Hoe ga jij om met jezelf? Hoe lief ben je voor jezelf als het om je eigen overtuigingen gaat? Kun je jezelf toestaan je eigen ideeën te hebben die mogelijk misschien afwijken van de grote goegemeente? Mag dat? En kijk je überhaupt wel eens naar je eigen manier van denken, voelen en praten? Kun je reflecteren op hoe je omgaat met de meest belangrijke persoon in je leven? Leef je wel jouw versie van je leven? Of leef je de versie van de rest van de wereld omdat je ooit geleerd is je aan te passen aan wat anderen vinden en zeggen? Zing je je eigen wijsje of neurie je mee met een ander zijn versje?
Voegen naar het collectief
We zijn als collectief namelijk geconditioneerd om ons te spiegelen aan anderen en daarin vooral volgzaam te zijn. Onze hele opvoeding en schoolsysteem zijn daarop ingericht. Niet te veel afwijken van de norm, want dan hoor je er niet bij. En er niet bij horen en buitengesloten zijn geeft bij de meeste mensen veel spanning in ons systeem. Ook dat is een overlevingsmechanisme. Omdat we een sociale soort zijn hebben we anderen nodig voor ons welbevinden. Dus voegen we. Nogal wat mensen zijn ook opgegroeid met: Wat zullen de buren wel niet denken? Dus niet met het uitgangspunt: Hoe voelen situaties en mensen voor jou en hoe geef je aan jezelf wat jij nodig hebt, maar vooral: Voeg je naar het collectief. Nu wil ik hiermee niet de suggestie wekken dat je met niets en niemand rekening zou moeten of hoeven houden, want dat zou ook weer doorslaan zijn.
Mag jij afwijken van de rest?
Maar als we niet geleerd hebben rekening te houden met onszelf en goed voor onszelf te zorgen (en de ander daarbij meenemend), dan word je kijk op de werkelijkheid anders. Want als jij anders mag zijn, als jij afwijkend mag zijn, als je van rood mag houden terwijl 80% van blauw houdt, dan is het makkelijker om ook op andere vlakken te accepteren dat we allemaal anders zijn. Anders zijn in de zin van een andere achtergrond, een ander lichaam, andere ervaringen, etc. Die hele conditionering is er nooit op gericht geweest de belangrijkste persoon in je leven te leren kennen. Nee die conditionering is er volledig op gericht om uit contact te raken met die belangrijkste persoon en wat die denkt, voelt en ervaart.
De pijn van sociale uitsluiting
Sociale uitsluiting bij kinderen maakt die kinderen (en later als volwassenen) enorm gefocust op erbij willen horen. En op doen wat indruk maakt bij anderen. Of doen wat anderen graag willen dat ze doen. Maar het gevolg daarvan is dat je daar een hoge prijs voor betaalt. Je raakt jezelf namelijk kwijt. Ik kom het zo vaak tegen in mijn praktijk... En misschien is daar nog wel het pijnlijkste in, dat je vaak zelf niet in de gaten hebt dat dat zo is. Verder is een andere gevolg dat doordat er geen sprake is van onvoorwaardelijke acceptatie van onszelf, dat we de ander ook niet accepteren in wie hij of zij is. En dat mechanisme, die emotionele chantage, zoals je dat zou kunnen noemen, is een belangrijke oorzaak van veel emotionele pijn en van veel stress en spanning die daardoor ontstaat.
Maar wat nou als...
Je kunt het ook omkeren. Want: Als jij van jezelf jezelf mag zijn, dan mag een ander ook zijn wie hij of zij is. En mag je beiden denken, voelen en doen wat je wilt. Mits je elkaar daarin geen schade doet. Dat laatste lijkt me wel een belangrijke voorwaarde.
Het een gaat niet zonder het ander
We kunnen geen gemeenschappelijkheid vinden als we onze eigen verdeeldheid in onszelf niet eerst bij elkaar brengen. Zolang we onszelf nog veroordelen om wie we zijn, zullen we ook anderen blijven veroordelen. Bijvoorbeeld: Zolang ik mezelf nog dik of dun vindt, zal ik de ander ook oordelen op zijn of haar figuur of gewicht. Ik zal eerst in vrede met mezelf moeten zijn en moeten accepteren dat mijn lichaam een bepaalde vorm heeft en daar oké mee zijn voordat ik in staat ben de ander met zijn of haar vorm te accepteren. Dat dat lichaam een bepaalde vorm heeft gekregen, daar hebben we allemaal ons eigen verhaal bij. Maar zolang ik niet in staat ben te zien dat we allemaal zo’n verhaal over onszelf hebben, zolang ben ik ook niet in staat om met mededogen naar de ander te kijken.
Accepteren is niet hetzelfde als er niets aan kunnen doen
Overigens betekent accepteren dat mijn lichaam een bepaalde vorm heeft niet, dat ik er niets aan zou kunnen doen om daar iets in te veranderen. Sommige dingen kun je daarin wel veranderen en andere weer niet. Hoewel we steeds meer in een samenleving terechtkomen waarin steeds meer dingen ‘maakbaar’ lijken te zijn. Maar met een grotere maakbaarheid ontstaat er ook meer eenheidsworst en wordt het voorgaande mechanisme alleen maar sterker. Want dan wordt/is afwijken van de norm nog lastiger. Terwijl juist in het accepteren van de verschillen het antwoord ligt. Met als vertrekpunt dat je eerst in jezelf zult moeten accepteren dat je bent wie je bent. Met al je mitsen en maren en met al je deuken en butsen. Pas dan kun je de ander zien in wie hij of zij echt is en die uniciteit erkennen en waarderen. En dat is best een lastig proces.
Niet goed genoeg
Want we hebben nogal de neiging (door onze conditionering) om onszelf om allerlei dingen te veroordelen en onszelf belachelijk te maken. Onszelf te kleineren. Onszelf uit te schelden. We zetten onszelf onder druk. We doen het nooit goed genoeg. Het moet altijd weer beter. Of we hadden het sowieso beter kunnen doen. We zetten onszelf onder druk om ons te voegen naar wat de buitenwereld als norm zet. Misschien denk je nu: Ik doe dat niet vanwege de buitenwereld, maar omdat ik dat zelf wil. Maar dan 'mis' je het gegeven dat je ergens in je jonge jaren programma's in je systeem hebt gekregen vanuit de buitenwereld die maken dat je nu zo denkt. We zeggen tegen onszelf dat we het anders hadden moeten doen, dat we op een bepaalde manier moeten praten. Dat we er op een bepaalde manier uit moeten zien. Hoeveel compassie heb je dan voor jezelf? En als je die compassie niet voor jezelf hebt, wordt het een hele uitdaging om dat in je buitenwereld wel te doen of te hebben.
De vrede en liefde van een baby
De weg uit de verdeeldheid vindt pas plaats als we onszelf kunnen ‘helen’. Onszelf ‘heel’ kunnen maken door onze innerlijke verdeeldheid, ons innerlijk versnipperd zijn weer tot een geheel te maken. Zo we waren toen we net geboren waren en we gewoon waren wie we waren. Zonder daarin beperkt te zijn door allerlei normen en oordelen uit de buitenwereld. Kijk maar eens naar een pasgeboren baby. Die straalt niets anders van vrede en liefde uit (mits er in zijn of haar behoeften is voorzien). Totdat wij als volwassenen er allerlei dingen in gaan stoppen, waardoor ze dat kwijt raken. Een baby, of ook zo je wilt huisdieren roepen over het algemeen alleen maar liefde en verbinding op. Tenzij ook die slecht behandeld zijn als gevolg waarvan ze aangepast gedrag zijn gaan vertonen. Die uitstraling van pure liefde maakt in ons een gevoel van liefde en verbinding vrij. En we hebben allemaal een diep verlangen naar die liefde en verbinding. Het herinnert ons aan wie we ten diepste zijn.
Je eigen wijsje leren zingen
De weg uit de verdeeldheid vind je dan ook door je eigen verdeeldheid op te lossen en veel liever voor jezelf te leren zijn. Door gedurende de dag je veel meer bewust te zijn of te worden van hoe het met jou gaat. En wat jij op dat moment nodig hebt. En wat jouw behoeften zijn. En hoe je die behoeften in kunt/gaat vullen. De weg eruit is nooit de weg van het oordeel. Oordelen, of het nu om jezelf of de ander gaat leidt altijd tot verdeeldheid. Tot een vorm van afgescheidenheid. Tot spanning en tot eenzaamheid. Tot angst en tot depressie. Allemaal niet zo aanlokkelijk. De tegenpool van de duale werkelijkheid met zijn goed/fout en zijn oordelen is universele liefde. En op het hoogste niveau is dat ook wie en wat je bent. Gewoon de energie van liefde. En stel je maar eens voor als we als collectief dat weer zouden gaan leven en manifesteren. Hoe zou de werkelijkheid er dan uitzien? En als je goed leert luisteren naar jouw eigen wijsje en je gaat veel meer je eigen wijsje zingen doordat je geniet van je eigen wijsje, dan leef je voor aan anderen hoe je je geluk kunt vinden in een werkelijkheid die verdeeld is. Dan leef je de energie van de baby's en de huisdieren en ben je gewoon accepterend aanwezig in dit hier en nu. En straal je een innerlijke vrede uit die iedereen in je omgeving uitnodigt om bij je te willen zijn. Realiseer je dat dat voorleven van geluk voor de meeste mensen erg inspirerend is. Want dat willen ze graag ook leren. Daar hoef je dan weer niemand van te overtuigen, want dat geluk spreekt voor zich.
Wat zou liefde doen?
Maar het wordt lastig dat geluk in jezelf te vinden als je jezelf zo aan het emotioneel aframmelen bent. Je creëert dan alleen maar spanning in jezelf en die is niet zo aanlokkelijk. Combineer dat met een bos oordelen en ja dan is daar spanning en strijd in jezelf en daarmee ook in je buitenwereld. Een simpele vraag die je jezelf in spannende tijden (met jezelf of met anderen) kunt stellen is: Wat zou liefde doen? Die vraag brengt ons direct terug bij onze essentie. En haalt het oordeel eruit.
Los je oude sh.t op!
Dus als je meer verbinding, liefde en vrede wilt ervaren dan zul je eerst die kwaliteiten in jezelf moeten ontwikkelen. Door je bewustzijn over hoe deze aspecten in jou doorwerken te vergroten. Door stukje bij beetje te ontdekken hoe vaak en hoe erg je jezelf aan het ondermijnen bent. Door oude pijnpunten in jezelf op te gaan lossen met bijvoorbeeld Emotional Freedom Technique EFT in plaats van ze te projecteren op anderen in de buitenwereld. Want zoals ik in het begin van dit artikel al aangaf spelen triggers ook een grote rol in ons beeld over onszelf. Maar ook in ons beeld over onze buitenwereld. Die oude emotionele pijn, die eenieder van ons ergens in zijn leven wel heeft opgedaan hebben we in onszelf op te lossen. Maar dat is iets dat we over het algemeen niet hebben geleerd in onze jeugd. Omdat onze ouders dat ook niet hebben geleerd. Want zij zijn ook groot gebracht met vergelijkbare patronen.
Een voorbeeld ter verduidelijking
Ik zal je een voorbeeld geven van wat lang een pijnpunt in mezelf is geweest om te illustreren wat ik bedoel. Ik kan me nog heel goed herinneren wat het effect van een van de pijnpunten in mijn leven is geweest. Op mijn rapport van de lagere school stond toen ik een jaar of tien was: Dit kind is zo adrem, dat de andere kinderen denken: Ze schopt alles in de war. En op de middelbare school zei mijn docent Economie een keer: Jij, jij gaat nog eens goed last krijgen van die grote mond van je. Beide opmerkingen waren voor mij impactvol en traumatisch.
Ze schopt alles in de war
En beide dingen klopten en ze deden beiden pijn. Ze vertelden mij beide dat ik niet goed was zoals ik was en niet mocht zijn wie ik was. Ja ik was adrem en ja andere kinderen dachten dat waarschijnlijk ook dat ik alles in de war schopte. Maar voor mij was het een oordeel over mezelf, met daarin de mededeling dat ik niet goed was zoals ik was. Terwijl die ‘grote mond’ mijn enige ‘verdedigingsmiddel’ was tegen een buitenwereld die voor mij veel te oordelend was en die me veel pijn heeft gedaan. Iets vergelijkbaars geldt voor wat de economiedocent zei. Ja ik heb erg last gehad van mijn grote mond. Want dat oordeel van de buitenwereld deed pijn. En dat was heel dubbel, want het was het enige dat ik in mijn kindertijd tot mijn beschikking had om die grote boze buitenwereld aan te kunnen. Maar tegelijkertijd zorgde het voor nogal wat afgescheidenheid en eenzaamheid. Want voor mij betekende het destijds dat ik niet mocht zijn wie ik was. Ik heb er later veel over gelezen, cursussen in gevolgd. En ja dat hielp allemaal wel wat, maar de echte oplossing kwam vele jaren later toen ik in mijn opleiding tot trainer/coach dit item opnieuw in bracht en de toenmalige docent met als uitweg meegaf: Je zult moeten accepteren dat dit is wat bij jou hoort. Vervolgens was toen mijn vraag: Ja maar, hoe dan? Nou dat was gewoon een wilsbesluit, zei hij. En wow, wat was dat waar. Door te besluiten dat ik dit stuk, dat in psychologische termen zich in mijn schaduw bevond, te accepteren en te integreren veranderde alles. Doordat ik er geen weerstand meer op had, verdedigde ik me niet meer steeds, wat ik voor die tijd wel deed. Nu zei ik als iemand iets zei van mijn verbale vermogens: Ja that’s me. Zo doe ik dat. En ik snap het als je daar last van hebt. En dat veranderde alles. Want doordat mijn weerstand eruit was kon ik accepteren dat het voor de ander lastig was en kon de ander accepteren dat het bij mij hoorde en die het niet persoonlijk op zichzelf hoefde te betrekken. En doordat de weerstand eruit was, stak ik ook geen energie meer in dingen die ik niet wilde dat er in mijn werkelijkheid waren, waardoor het steeds minder een issue was of werd. We hebben nu eenmaal allemaal keerzijden aan onze kwaliteiten. Ik zeg ook vaak tegen klanten: Als je je creativiteit wilt behouden, zul je moeten accepteren dat de chaos ook bij je hoort. Elke kwaliteit heeft nu eenmaal ook zijn meer donkere zijde waar je in doorslaat als je onder druk, onder spanning komt te staan. En als je de positieve kant wilt behouden zul je moeten accepteren dan de negatieve pool ook bij je hoort. Of je dat nu leuk vindt of niet. Je kunt uiteraard wel altijd kijken of je iets van een aanvullende kwaliteit kunt ontwikkelen in jezelf om de scherpe kantjes er wat vanaf te halen als je zelf erg last hebt van je negatieve pool. Niet voor de ander, maar voor jezelf. Omdat het dan minder spanning in jezelf geeft.
Thuiskomen in jezelf
Als je thuis kunt komen in jezelf en je mededogen kunt voelen voor al die stukjes of delen in jezelf die je ooit veroordeelde in jezelf, dan wordt het onmogelijk om buiten jezelf iets of iemand te vinden waar je geen mededogen mee hebt. Want als je onvoorwaardelijk van elk iniemienie deeltje van jezelf houden kunt. Van alle trauma, alle pijn, alles wat in je schaduw zit, je innerlijk kind, de innerlijke criticus, de zus of de broer in jezelf, de ouder in jezelf, de vrouw of man in jezelf, de vriend of vriendin in jezelf, al die verschillende aspecten van jezelf. Als je al die verschillende elementen of rollen of delen van jezelf omarmen kunt en er onvoorwaardelijk van houden, en elk deel van jezelf accepteert voor wat het is, dan is er ook geen enkel deel buiten jezelf waar je niet met mededogen naar kunt kijken. Als je stopt met jezelf te (ver)oordelen, stop je ook met de ander te (ver)oordelen.
Niet alles wat we doen of zeggen is handig
Waarmee ik weer niet wil zeggen dat ik er oké mee ben wat anderen of ikzelf soms doe, maar wel dat we allemaal zo onze redenen hebben om te doen wat we doen. En te denken wat we denken en te voelen wat we voelen. En allemaal zo onze eigen overtuigingen hebben. Of die nu waar zijn of niet. Het betekent ook niet dat we onze eigen waarheid loslaten en onze eigen overtuigingen loslaten. We mogen daarin trouw aan onszelf zijn. Sterker nog, om gelukkig te zijn en te kunnen zijn is het uitermate belangrijk dat we trouw aan onszelf en onze innerlijke waarheid zijn. Dat we ons eigen wijsje leven en spelen. Want alleen ons eigen wijsje zal ons gelukkig maken. En ieder moment dat we gelukkig zijn is een cadeautje voor het grotere geheel! Want je gelukkig voelen maakt dat de frequentie, de trilling op de aarde verhoogd wordt. En daar varen we allemaal wel bij.
Grenzen stellen moet
Het betekent ook niet dat we geen grenzen stellen. Integendeel. Sterke grenzen horen bij goed voor jezelf zorgen. En zonder dat maak je jezelf weer ongelukkig. Het betekent ook niet dat je niets zou moeten of kunnen doen om te gaan staan voor wat jij nodig hebt. Als we niet thuiskomen bij onszelf en niet onze innerlijke deuken butsen verzorgen, dan verraden we onszelf en maken we onszelf ongelukkig en daarmee uiteindelijk de ander ook.
En hoe nu praktisch?
Misschien denk je nu nog wel: Ja maar, hoe doe ik dat dan praktisch? Hoe ga ik in de dagelijkse praktijk om met andersdenkenden? Wat zeg ik en hoe kan ik goed voor mezelf zorgen en toch in verbinding met de ander blijven?
De belangrijkste tip is je heel goed bewust te zijn van de verschillen en de onderliggende pijnpunten die je beiden hebt. En je realiseren dat als je echt bewustzijn over dat onderliggende proces hebt, de kans groot is dat dat ander dat niet heeft en dus ook wellicht nog niet in staat is om genuanceerder en met mededogen te kijken. Dat betekent dan ook dat als jouw bewustzijn wat dat betreft groter is dan dat van de ander, dat jij de grootste verantwoordelijkheid draagt. Degene die niet weet, kan niet verantwoordelijkheid gehouden worden. Want wat je niet weet daar kun je niet verantwoordelijk voor gehouden worden. Dus nu jij deze kennis wel hebt is het ook aan jou om de verandering tot stand te brengen (mits je daarvoor kiest). Als het jouw verlangen is om in verbinding te leven.
Je zult moeten horen om gehoord te worden
Het betekent ook dat om dat voor elkaar te krijgen je eerst zult moeten luisteren om gehoord te worden. En luisteren betekent ook: doorvragen en nog eens doorvragen en nog eens doorvragen. Doorvragen naar de betekenis van de huidige situatie voor de ander. Wat zijn of haar ervaring is en wat zijn of haar angsten en andere emoties zijn en hoe hij of zij zich daarbij voelt. En dat valideren. Valideren is bekrachtigen. Bekrachtigen is niet hetzelfde als zeggen dat je het ermee eens bent. Bekrachtigen betekent dat je aangeeft dat je begrijpt hoe iets voor de ander voelt. Het betekent dat je denkbeeldig in de schoenen van de ander gaat staan om je binnen je weliswaar beperkte voorstellingsvermogen je best doet om te begrijpen waar de zit en waar hij of zij moeite mee heeft. En je tegen de ander zegt: Ik zie je, ik hoor je. En jij en jouw gevoel mogen er zijn. Je laat de ander daarmee intact. Want dat is wat liefde zou doen :-)
Luister met je hart
Over het algemeen werkt het zo dat als iemand zich volledig gehoord en gezien en erkend voelt hij of zij veel beter in staat is om ook naar jou te luisteren. En hoe beter je luistert, echt luistert, dus niet luisteren om wat terug te zeggen, maar je echt proberen te verplaatsen in hoe iets voor de ander is, des te eerder is de ander ook bereid naar jou te luisteren. En dan kun je ondanks je mogelijk andere visie wel met elkaar in verbinding blijven. Voor als als je communiceert vanuit de feiten en vanuit gevoel. Waarbij het momenteel al een hele uitdaging is om het over feiten te hebben, omdat de 'feiten' niet overal hetzelfde zijn. Wat in feite weer betekent dat de feiten geen feiten zijn. Want feiten zijn onweerlegbaar. En als er sprake is van interpretatie van informatie of van manipulatie van informatie dan is er geen sprake van feiten. Wat het gesprek uiteraard wel wat lastiger maakt. En wat ook iets is dat je je moet realiseren. Informatie is niet hetzelfde als feiten. Want ook hiervoor zal gelden dat beide partijen hun informatie ergens anders vandaan halen. En beide partijen denken dat hun informatie een feit is. Maar feiten zijn net als waarheid onweerlegbaar. Daar kun je het alleen maar over eens zijn. En als je het niet over de 'feiten' eens bent, zijn het geen feiten, maar is het informatie. En de informatie van waaruit wordt gecommuniceerd is aan beide zijden anders. Die informatie kun je wel met elkaar gaan delen. En dan samen kijken waar je elkaar kunt vinden. En als je dan nog steeds tot andere conclusies komt, kun je altijd agree to disagree. Oftewel besluiten om het eens te zijn over het gegeven dat je het niet met elkaar eens bent. Maar dat het voeren van het gesprek, het hebben van de discussie wel waardevol is. Omdat de groei altijd plaatsvindt in wisselwerking met de omgeving. Dat andere idee, die andere mening van de ander zijn weer input die jouw kijk op jezelf kunnen veranderen. Als je niet meer open staat voor wat anderen zeggen en zien, dan zet je de boel vast. En in de natuur is dat stilstand. En stilstand is in de natuur achteruitgang. en uiteindelijk is dat het begin van het stervensproces. En dat is tegelijkertijd ook op een bepaalde manier wat we nu weerspiegeld krijgen in onze werkelijkheid. We zien het stervensproces van een oude werkelijkheid die niet meer bestaat. Ongeacht aan welke kant je staat. We kunnen niet meer terug naar waar we vandaag kwamen. Maar als we deze periode zien als een geweldige kans om een grote stap in onze ontwikkeling te maken, dan zou het ook wel eens een heel mooi doel kunnen dienen. Dat is in ieder geval mijn wens.
Wat als de tegenstelling de bedoeling is?
Dan nog een laatste stukje van hoe ik naar de huidige situatie kijk: Ik denk dat we zoals ik net al aangaf in een collectief veranderingsproces zitten. Dat wat er gaande is de bedoeling is, want anders zou het wel anders zijn. Het lijkt erop dat we richting chaos gaan. En hoewel er aan chaos negatieve kanten zitten, biedt chaos juist ook een mooie kans om het helemaal anders te gaan doen. Met ook de mogelijkheid om niet meer richting een overheid te kijken die voor ons moet gaan bepalen, maar met onszelf als uitgangspunt. Bv. In kleine gemeenschappen met een echte democratie, van een stem per persoon en de meeste stemmen gelden bij het nemen van beslissingen voor het collectief. Maar zoiets kan alleen ontstaan als we allemaal de verantwoordelijkheid voor onszelf en ons eigen geluk leren nemen. En stoppen met vooral naar buiten naar de ander kijken hoe die vindt wat er gebeuren moet en onszelf daaraan over geven. Maar dan is het wel belangrijk dat we ons 'huiswerk' hebben gedaan. En onze oude patronen hebben afgelegd en we goed voor onszelf en voor het collectief zorgen.
Wat als het ideaal zou zijn? Hoe ziet het er dan uit?
Ik denk ook dat het een goed idee is om voor onszelf na te gaan hoe we willen dat de werkelijkheid er over een poosje uit zou moeten gaan zien. We hebben nu een unieke kans om de werkelijkheid en ons leven opnieuw in te richten. Dat kunnen we doen vanuit de versie van onszelf in laten pluggen op nog meer virtuele werkelijkheid. Of we kiezen voor de weg terug naar de natuur. De vraag is of de mogelijkheid bestaat om beide naast elkaar te laten bestaan. En de vraag is in welke versie we energie gaan steken. Welke versie brengt ons liefde, verbinding, geluk, vrede en gezondheid? En wat moeten we doen om daar te komen? Hoe ziet bv. de werkelijkheid eruit als we collectief zouden kiezen om onze hoogste essentie van liefde vorm te geven. En dan bedoel ik niet de op het denken en vooral op seks gerichte vorm van liefde, maar de liefde van onze ziel. Die weet wat we in alles met elkaar verbonden zijn. Hoeveel moois komt er dan de komende tijd nog op ons pad? Ik ben heel benieuwd naar hoe jij daar naar kijkt.
Heb je nog een spiegel nodig? Ik ben er voor je
Ik hoop dat ik je met dit artikel een inkijkje heb kunnen geven in welke onderliggende mechanismen naar mijn idee werken in een werkelijkheid waarin sprake is van grote tegenstellingen. En hoe de weg uit de verdeeldheid eruit zou kunnen zien. Anderen kunnen onze pijnpunten niet oplossen. Dat zul je zelf moeten doen. En dat hoef je niet altijd alleen te doen. Soms heb je daar de spiegel van de ander voor nodig om jezelf verder te helpen. En soms heb je iemand nodig die je de weg wijst uit de pijn vandaan. Mocht je daar behoefte aan hebben: Ik loop graag een stukje met je mee op jouw levensweg om je te helpen jouw eigen ondermijnende patronen vlot te trekken. Meld je vandaag nog aan via info@confront.nl of bel: 0513-849744. Of kijk eerst op de pagina Coaching voor meer informatie.
Wil jij ook de beste versie van jezelf worden?
Mocht je nog een extra zetje in de rug kunnen gebruiken bij het bereiken van jouw doelen of bij het uitvoeren van je wensen, dan kun je je altijd aanmelden voor een van mijn online trainingen of voor coaching.
Gratis E-book Van wens naar werkelijkheid
Wist je dat 95% van de mensen die een goed voornemen voor bv. het nieuwe jaar hebben dat voornemen niet waarmaakt? De reden daarvoor is dat de meeste mensen niet weten hoe het proces voor het behalen. Download het E-book van Wens naar Werkelijkheid of een van mijn andere gratis E-books om ervoor te zorgen dat jij jouw wensen wel laat uitkomen!
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
