Weet jij wie je bent? En wie je wilt zijn? Leef jij je eigen leven? Of leef je een flink aangepaste variant van jezelf? Een soort van tweedehands leven? Mag je van jezelf jezelf zijn? Of is er al heel vroeg in je leven een boodschap ingepompt dat je niet goed bent zoals je bent? Of dat je alleen goed bent als je je voegt naar wat de gevestigde orde oké vindt. Jezelf zijn is in deze wereld nog zo eenvoudig niet. We hebben het ook gewoon niet geleerd!
Steunende ouders
Als je veel geluk hebt gehad in je jeugd dan heb je ouders gehad die jou geweldig vonden precies zoals je was. Ouders die jou liefde en vrijheid hebben meegegeven. En vertrouwen dat je goed was zoals je was en vertrouwen dat je in staat was om op jouw eigen benen jouw werkelijkheid te ontdekken. En tegelijkertijd een veilige en warme plek boden om naar terug te keren als het eventjes te spannend werd. Ouders die het kind in zichzelf eren en waarderen geven hun kinderen iets anders mee dan ouders die zelf ook belemmerende boodschappen hebben meegekregen. In die zin valt ze ook niks kwalijk te nemen, want ze wisten/weten zelf ook niet beter. Binnen hun bewustzijn waarin zij ook gevormd zijn door de maatschappij, hebben zij ook geleerd zich te voegen en geven onbewust het stokje door aan hun kind. Laat ik ook maar meteen duidelijk zijn: Dat heb ik ook gedaan :-)
We zijn het verleerd
We zijn collectief verleerd om te zijn wie we zijn. Gewoon omdat dat niet paste in het wereldbeeld van onze ouders. We hebben meegekregen hoe de werkelijkheid in elkaar steekt, zonder dat we zelf de mogelijkheid kregen om dat door onszelf te ontdekken. Welke ouder laat zijn kind met vuur spelen om het de kans te bieden te ontdekken wat de kracht van vuur is? Ik weet nog heel goed hoe mijn vader mij en mijn zus dwong om een doos lucifers vast te houden, terwijl hij het doosje in brand stak. Ik weet dat ik daarna nooit meer met vuur heb gespeeld en er een gepaste eerbied voor had gekregen. Maar was dat mijn eigen ontdekkingsreis geweest? Nee, volstrekt niet!
Met vuur spelen
Ja natuurlijk snap ik je weerstand wel als je nu meteen in stress schiet omdat je denkt dat ik er voorstander van ben om kinderen met vuur te laten spelen. Want wat zou er wel niet gebeuren als…. Ja, inderdaad wat zou er gebeuren als? Misschien leert het kind in ons zelf een belangrijke les. Maar misschien doet het ook wel fantastische ontdekkingen! Ik ben er een voorstander van dat je als ouders je kind voor leeft hoe je de wereld kunt ontdekken en je kind vervolgens de ruimte geeft om zijn eigen ontdekkingen te doen. Om er vervolgens wel voor te zorgen dat je aan de zijlijn staat als je kind zijn vingers brandt aan het vuur en misschien geholpen. Of getroost wil worden omdat het zich pijn heeft gedaan. Maar ook om steeds de grenzen wat verder op te rekken. Om te laten zien dat er meer is, dan wat het kind op dit moment ziet. Het steeds opnieuw de werkelijkheid laten ontdekken. En laten ontdekken hoe je op die manier in staat bent om je eigen werkelijkheid te scheppen.
Mag jij groots zijn?
De praktijk is helaas voor de meeste mensen anders. Wie van ons heeft geleerd om in zijn of haar grootsheid te stappen? Om buiten de lijntjes te kleuren? Om verder te kijken dan wat ons collectief is wijsgemaakt? En weet je, zelfs al had je fantastische ouders die jou inderdaad kind lieten zijn, dan was het nog een kwestie van tijd voordat ons schoolsysteem je klein maakte of klein hield. Denk maar eens terug aan je eigen schooltijd. Ons schoolsysteem (in ieder geval op de meeste scholen) is een vorm van collectieve conditionering. Een conditionering waarin we leren hoe we moeten kijken naar de werkelijkheid. We leren niet meer ontdekken, maar juist het tegendeel. Via een vorm van gerichte waarneming krijgen we mee hoe we naar de werkelijkheid moeten kijken. Niet via het ontdekken ervan, maar juist via bewuste manipulatie. En de rapporten met hun cijfers of andersoortige beoordelingen zorgen ervoor dat we ontmoedigd raken om voor onszelf op ontdekkingstocht te gaan. Vele jaren lang zitten we in een keurslijf waarin gesleuteld wordt aan hoe wij naar de werkelijkheid kijken. Oppervlakkig gezien lijkt het of je beeld van de werkelijkheid groter wordt, maar in feite wordt hij steeds kleiner.
Buiten de groep vallen
Toegegeven, vanuit een veilige thuisbasis, zul je misschien nog steeds geneigd zijn op ontdekkingsreis te gaan, maar laten we wel zijn, de vele jaren van conditionering hebben effect. Wie heeft zich niet gevoegd nadat hij of zij op de kop kreeg omdat je iets niet volgens de gangbare normen had gedaan? Je had de keus te voegen of niet te voegen, waarbij de gevolgen van niet voegen tot gevolg konden hebben dat je buiten de groep viel. En buiten de groep vallen heeft weer een enorme impact op je gevoel van veiligheid. Het is een beetje zoals het verhaal van de krab.
De krabben
Als je een krab in een emmer stopt, dan klimt hij er gemakkelijk en vanzelf weer uit. Best grappig om te zien hoe zo’n krab dat doet. Er gebeurt alleen iets aparts als je meer krabben in de emmer doet. Als er meer krabben in de emmer zitten, dan trekken de andere krabben hem weer naar beneden om te voorkomen dat hij uit de emmer klimt. Stel je dat maar eens voor. Telkens als een van de krabben uit de emmer probeert te klimmen houden zijn soortgenoten hem tegen. Iets vergelijkbaars vindt op veel grotere schaal plaats in onze conditionering.
Je kop boven het maaiveld uitsteken is tricky
En niet alleen in onze kindertijd worden we hiermee geconfronteerd. Het gaat ook gewoon door als we volwassen zijn. Neem bijvoorbeeld maar eens onze wetenschap. Zo gauw er iemand die dus wel buiten de lijntjes kleurt iets ontdekt dat niet binnen het huidige wereldbeeld (paradigma) past, wordt het ontkend en de ontdekker weggezet als gestoord. Hij of zij wordt uit de groep gestoten en je moet dan wel heel sterk in je schoenen staan om te blijven bij wat voor jou jouw waarheid is. We weten allemaal wel dat als je je kop boven het maaiveld uitsteekt dat je een vrij groot risico loopt dat je kop eraf wordt gehakt. En zo houden we collectief het veilige en bekende wereldbeeld in stand. Dat doen we vooral omdat het voor ons anders te onveilig wordt. Want als we toestaan dat er een andere werkelijkheid zou kunnen bestaan dan we tot nu toe hebben aangenomen, we oog in oog staan met onze eigen angsten. En dat willen we niet. Want ook daarvan hebben we geleerd te vermijden om die angst, die tijger in de ogen te zien….
Hoe doet water dat?
Terwijl de werkelijkheid er ook heel anders uit zou kunnen zien. Als we meer zouden zijn/leven als water. Water zoekt en vindt altijd de weg van de minste weerstand. En hoe gek dat misschien ook lijkt, maar ondanks dat vindt ze altijd haar bestemming: de zee. De ene keer doet ze dat door zich door kleine spleten te wurmen. De andere keer door druppels of juist door een enorme vloedgolf. Maar ongeacht de vorm voegt ze zich met gemak. Ze past zich aan aan de omstandigheden. Maar bereikt ongeacht die omstandigheden haar doel.
Uitnodiging
Mijn uitnodiging is om eens voor jezelf na te gaan, om voor jezelf te ontdekken wat het jou zou brengen als je jouw leven meer zou leven als ware je water. Waarbij je afstemt op wat jouw ziel je meegeeft als jouw doel, als jouw bestemming. Afstemmen op je ziel vraagt van je dat je stil wordt. Het is niet voor niets dat de ziel metaforisch vaak wordt voorgesteld als een spiegelglad bergmeer. Door de stilte in jezelf op te zoeken en door je aandacht te richten op dat stilte punt in jezelf kun je in contact komen met je eigen blauwdruk. Met datgene wat jij in dit leven te doen hebt. Dat is iets wat we vaak niet geleerd hebben. En als we het al geleerd hebben hebben we vaak als gevolg van alle hectiek die we in onze huidige werkelijkheid ervaren als gevolg van de vele prikkels het contact met dat stilte punt in onszelf vaak weer verloren. Het gevolg is dat ons bergmeer niet meer spiegelglad is. Ze (onze ziel) weerkaatst daardoor ook niet meer onvervormd wie we zijn. Daardoor raken we onze focus kwijt. Onze rode draad in ons leven. We zijn als het ware de weg (van onze ziel) kwijt. Door alle conditionering hebben we geleerd naar ons hoofd te luisteren in plaats van naar ons hart en onze ziel. In plaats daarvan stemmen we ons collectief af op wat de televisie en internet ons aanbieden. Waardoor we nog meer de weg kwijt raken. Maar gelukkig is er altijd een weg terug.
Soms zet het leven je stil
Soms zet het leven je stil en dwingt ze je te kijken naar wat je van je leven hebt gemaakt. Terugkijkend heb ik moeten constateren dat ik mezelf de afgelopen jaren opnieuw was kwijt geraakt. Opnieuw omdat ik lang, heel lang het leven van een ander heb geleefd. Waar ik mee bedoel dat ik me te vaak, te veel en te lang heb aangepast aan mijn buitenwereld. Na die ontdekking heeft er een belangrijke transformatie in mij plaatsgevonden en heb ik vele fijne en gelukkige jaren gehad. En toch is het gebeurd dat ik mezelf weer kwijt was. Ik had mezelf verloren in allerlei dingen buiten mezelf die me uiteindelijk veel energie hebben gekost. Het is een lange weg geweest om mezelf eerst te ontdekken en me te verbinden met mezelf en alle delen van mij die er zijn. Ik heb de afgelopen jaren laten gebeuren dat de uiterlijke werkelijkheid veel van mijn tijd en energie kreeg. En te weinig tijd en energie gestoken in wat mijn ziel nodig had. Ja, ik mediteerde wel, daar ben ik nooit mee gestopt en zal ik ook nooit meer mee stoppen. Maar ondanks dat vond ik steeds minder vaak dat stilte punt in mezelf. Er was teveel lawaai in mijn leven. Lawaai waardoor ik van mijn levenspad afgedwaald ben geweest en leven moeite, pijn en stress kostte. Terugkijkend was dat allemaal niet zo bewust, maar het is wel gebeurd. Het was weer een pittige les maar wel een leerzame :-) En het heeft er uiteindelijk weer toe geleid dat die verbinding er nu weer is en ik weer veel meer geniet. Wat nog wel open ligt is welke richting volgt. Iets in me zegt dat er een verschuiving gaat plaatsvinden. Maar de richting ligt nog niet vast. Ik ben wel heel benieuwd welke kant het op gaat. Maar ik ben er van overtuigd dat zich dat op het juiste moment ontvouwt.
Zijn wie je bent
De weg terug vraagt van je dat letterlijk tot stilstand komt. Stil wordt en terug naar je oorspronkelijke zelf gaat. In die stilte, ver weg van televisie en internet en andere verstorende factoren kom je weer thuis bij jezelf. Bij die dingen waar bij jou de energie van gaat stromen. Bij wat jouw leven werkelijk zin geeft. Bij dat wat jij in dit leven te doen hebt. Bij het opnieuw kind zijn in je eigen leven en ontdekken wat jouw leven de moeite waard maakt. Vanuit de veiligheid in jezelf en vanuit wat jouw behoeften zijn.
Geleide meditaties
Heb je moeite om in de stilte te komen, dan kan het gebruik maken van geleide meditaties je helpen terug te keren naar jezelf. Dat is een proces en geen knopje waar je op drukt en klaar. Maar vraagt oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Maar als je oefent, zul je gegarandeerd worden beloond voor je inspanning.
Rust en vrede in jezelf vinden?
Jezelf steeds beter leren kennen en het contact met je lichaam leren herstellen? Meld je dan aan voor de 8 weekse online training Liever Gelukkig met Mindfulness.
Of download mijn gratis E-book: Liever Gelukkig met mindfulness of een van mijn andere gratis E-books.
Geleide meditaties - visualisaties
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
