Ik moet eerlijk toegeven: het angstvirus heeft mij ook te pakken gehad. Ik ben niet ‘verlicht’ en ‘worstel’ net als iedereen stap voor stap verder op mijn pad. Maar… mijn bewustzijn en dat van velen met mij is de afgelopen jaren wel flink vergroot. Wat als voordeel heeft dat ik gelukkig wel redelijk snel in de gaten had wat ik aan het doen was. En dat wat ik aan het doen was, was niet helpend voor mezelf en daarmee ook niet voor anderen.
Er is wat er is
Want ja, wat de reden of de oorzaak van dit virus ook is, of het nu willens en wetens de wereld in is gebracht om de een of andere duistere reden of niet, Het is er! En het blijkt toch besmettelijker en dodelijker te zijn dat ik en jij misschien ook wel in eerste instantie had ingeschat. Ja ik geef toe: ik deed er in het begin ook luchtig over. Maar de berichten van mensen dichter aan het front liegen er niet om. En of het terecht of niet is dat we onze contacten moeten vermijden is in feite ook niet relevant. Want feit is: Dit is wat ons is opgedragen en als er een grotere groep is die daar blijvend lak aan heeft, dan kan een overheid niet anders dan nog verdergaande maatregelen nemen.
Nieuwe andere werkelijkheid
Het is onze nieuwe werkelijkheid. En of we dat nu leuk vinden of niet, we hebben er mee te dealen. In mijn vorige artikel: Wat zou liefde doen? schreef ik over dat wat je ervaart, je reactie is op wat er is. En dat er drie factoren zijn die bepalend zijn of je je prettig voelt en kunt voelen in jouw realiteit. Ik help je nog even herinneren wat die drie factoren zijn:
- Je laat je oordeel over wat is of zou moeten zijn los
- Je biedt geen weerstand aan wat er is of zou moeten zijn
- Je hecht je aan niets of niemand
Ik ging dik de mist in
Als ik dan vervolgens kijk hoe ik zelf reageerde op wat er was: 1.Ik had er een oordeel op, 2. Ik had er weerstand tegen en 3. Ik was behoorlijk gehecht aan mijn eigen routines. Dus op alle drie de fronten ging ik als het ware de mist in. De mist in in de zin van dat ik daarmee een realiteit voor mezelf creëerde waar ik niet blij van werd en die me ook niet hielp. Ik voelde me druk in mijn hoofd en creëerde daarmee ook een onrustig gevoel in mezelf. Ik was veel bezig met het ‘virus’ en liep wat als een kip zonder kop in de rondte. Nou was er toevallig of niet, iets anders dat daar ook een rol in speelde en daar kom ik straks nog even op terug. Onze vier jarige kat Miesje hebben we vrij plotseling binnen een week moeten laten inslapen. En daar was ik ook wel wat van de mik van wat de kip zonder kop versterkte. Gelukkig had ik op dat rusteloze doelloze gevoel wat er was dan weer geen oordeel. Ik begreep mezelf en de situatie wel en kon met mededogen naar mezelf kijken. Dat dan weer wel :-)
Verminderen van het aantal prikkels
Maar het hielp me niet dat er zoveel berichtgeving over dat virus was. Mijn hoogsensitiviteit maakt dat mijn zenuwstelsel soms nogal heftig kan reageren op sommige berichtgeving. Dus een van de eerste dingen die ik heb gedaan is mezelf op een nieuwsrantsoen zetten. De krant lees ik al jaren niet meer vanwege de negatieve lading die er in zit. Ik hield mezelf op hoofdlijnen geïnformeerd door af en toe een nieuwssite te volgen. Maar daar ben ik inmiddels ook mee gestopt. Het maakt me te onrustig en ik zorg niet goed voor mezelf als ik mezelf daar aan bloot blijf stellen. Maar ja, via social media is het inmiddels ook een en al virus aan het worden. Dus ook daarin heb ik besloten mezelf op rantsoen te zetten.
Wat is er voor mij waar?
Internet ervaar ik in deze tijd een zegen en een vloek. Een zegen omdat overal informatie over te vinden is. En als je een informatiejunk bent als ik, dan moet je echt heel stevig in je schoenen staan om niet verloren te raken in alle berichtgeving over wat er gaande is. Daarnaast is het ook een gegeven dat er enorm veel fake nieuws is en het soms behoorlijk lastig is te bepalen wat ik voor ‘waar’ wil aannemen en wat niet. Want wat ik voor waar aanneem in mijn realiteit gaat ook mijn realiteit bepalen en als ik niet in mezelf gecenterd ben dan laat ik chaos naar binnen komen en sta ik chaos toe mijn realiteit te bepalen. Het valt niet altijd mee om dat niveau van bewustzijn vast te houden. Maar het is in mijn versie van de werkelijkheid wel heel bepalend voor hoe we deze periode door gaan komen en ook heel bepalend voor wat we met zijn allen hierna gaan creëren.
Angst of liefde?
Laten we ons door de angst leiden, dan gaan er hele andere dingen ontstaan dan wanneer we collectief gecenterd in onszelf en verbonden met elkaar in liefde zijn. Het was Caroline Myss die me daarin weer terug bij mezelf bracht. Terug bij mezelf en terug in verbinding met alles wat is. Haar uitnodiging via Facebook om een kring te creëren waarin we iedere dag om 21.00 uur collectief met elkaar gaan bidden/mediteren of gewoon in stilte verbinding zoeken raakte me. Want ik denk met haar dat daarin ons antwoord ligt op de situatie waar we nu in zitten. In de verbinding zoeken en vinden met elkaar. Niet vanuit een specifiek geloof of religie, maar vanuit dat wat de wetenschap (kwantumfysica) ons aantoont: Dat alles met alles verbonden is. En als alles met alles verbonden is en wij zelf uit die verbinding stappen, dan creëren we zelf onze angst en daarmee ons lijden. Liefde, verbinding en licht is altijd het antwoord op angst en eenzaamheid.
Het antwoord zit altijd in onszelf
Maar de paradox die vaak ontstaat is dat we als we bang zijn de neiging hebben om het antwoord buiten onszelf te zoeken en proberen te vinden. En daar gaan we compleet de mist in. Want het antwoord ligt nooit buiten onszelf. Als wij angst zaaien in onszelf en de buitenwereld dan zullen we paniek oogsten. En als we liefde zaaien zullen we verbinding oogsten. Maar hoe raak je nu uit die angst vandaan? Want misschien staat je baan op het spel of zijn er gezondheidsissues die je bang maken voor een virus. Als dat zo is, wees je dan bewust dat de huidige situatie niets anders doet dan uitvergroten wat sowieso al een thema in je leven was. Je kunt dan doorgaan in de overlevingsstrategie die je je hele leven al gebruikte of je kiest er nu voor om deze crisis als kans te gaan benutten. Want in elke crisis schuilt zo’n kans. Overigens zijn er ook heel toegankelijke technieken/manieren om je angst weer terug te brengen in hanteerbare proporties. EFT is daarin een geweldig hulpmiddel. In het artikel: Emotional Freedom Technique EFT lees je er meer over.
De winst in het verlies
Om een klein voorbeeld van de winst in het verlies van mezelf daarin aan te halen: Ik heb lang veel weerstand gehad tegen het doen van online gesprekken met klanten. Maar ik heb nu weinig keuze meer. Fysiek afspreken is op dit moment niet aan de orde. Dus dwingt deze situatie me op zoek te gaan naar de andere mogelijkheden. En laat deze situatie me ontdekken dat het prima online kan. Nee, niet voor alles, maar in mijn plaatje van de werkelijkheid komt er te zijner tijd wel weer een mogelijkheid om fysiek af te spreken. Maar deze situatie heeft me wel gedwongen om over deze horde heen te springen. En dat is goed. Het opent ook nieuwe perspectieven. Ik kan daarmee toch gaan afspreken met mensen die verder weg wonen en toch met mij samen willen werken.
Alles verandert altijd
En uiteindelijk verandert alles altijd. Of we dat nu leuk vinden of niet. Of we ons er tegen verzetten of niet. Het is. En dat is wat het is. Verzet je je er tegen dan zul je jezelf tegen gaan komen. Heb je er een oordeel over? Ook dan kom je jezelf tegen. Net als het rigide vasthouden aan wat was. Het is niet meer zoals het was en het wordt ook nooit meer zoals het was. Wen er maar vast aan. Moet je alles dan leuk vinden? Nee dat is niet wat ik zeggen wil. Maar ons leven is ook niet bedoeld om alleen maar leuk te zijn. In de dingen die je niet of minder leuk vindt zit echter wel een boodschap voor je. Maar de vraag is of je bereid bent die te ontvangen. Deepak Chopra heeft daar in zijn boek: De zeven spirituele wetten van succes een hele mooie uitspraak over:
Vandaag zal ik onzekerheid beschouwen als een essentieel ingrediënt van mijn ervaringen. In mijn bereidheid onzekerheid te accepteren, zullen oplossingen spontaan volgen uit het probleem, uit de verwarring, wanorde en chaos. Hoe onzekerder de dingen lijken, hoe veiliger ik me zal voelen, want onzekerheid is mijn weg naar de vrijheid. Met behulp van de wijsheid van de onzekerheid zal ik mijn zekerheid vinden.
Bewegen we mee of tegen?
Toen ik deze zinnen jaren geleden las vielen er voor mij vele dingen op hun plek. De praktische uitvoering ervan is nog zeker wel oefenen, oefenen, oefenen. Maar het is wel iets dat me in dit soort onzekere tijden verder helpt. En ik gun jou dat ze voor jou hetzelfde doen. Vooral omdat we in een tijd leven waarin de veranderingen steeds sneller gaan. We moeten daarin mee evolueren, of we dat nu willen of niet. Doen we dat niet, dan creëren we stress en spanning en weerstand in ons systeem, waardoor we uit balans raken en onszelf uiteindelijk ‘ziek’ zullen maken.
Miesje
Nog even terug naar onze overleden kat. Daar zit nog wel een ‘verhaal’ aan vast. Miesje, zoals we haar noemden toen ze ons een half jaar geleden uit koos om bij ons te komen wonen heeft mij en mijn man inde afgelopen periode veel over onszelf geleerd. We hadden al een kleine twee jaar een andere kat Lex die tot die tijd alleen is geweest en het huis en ons dus voor zichzelf had. Lex was het niet zo eens met de keuze van Miesje en ons om bij ons te komen wonen. Maar Miesje raakte haar huis bij de buurvrouw kwijt en wij vonden Miesje echt te lief om naar een asiel te laten brengen. Dus wilde we wel graag het nieuwe thuis voor Miesje zijn. Miesje liet in haar gedrag wel merken dat ze wat getraumatiseerd was. Optillen was geen optie. Op schoot zitten ook niet. En ze reageerde vrij vaak angstig op een aantal dingen. Met name ook op Lex. Uiteraard hebben we de katten niet meteen bij elkaar gezet. Ook op internet gelezen dat dat niet handig zou zijn. Maar op een gegeven moment leek dat wel te kunnen. Miesje liet zich wel heel graag aaien en kon daar echt van genieten. De kirrende geluidjes die ze dan maakte liggen in mijn herinnering gegrift. Ik was ook heel blij toen ze op een gegeven moment steeds vaker op mijn toetsenbord kwam zitten of naast me en tegen me aan kwam liggen als ik op de bank zat. Dieren hebben de gave om gewoon in het hier en nu te zijn en in het moment te leven. Dat leven ze ons ook dagelijks voor. Toch bleef Lex haar achternazitten en naar haar uithalen. Waarop zij regelrecht achterin de kattenton ging zitten. Daar leek het wel alsof ze veilig was. Maar of ze dat zelf ook zo gevoeld heeft zullen we niet te weten komen. Mijn man en ik hebben wel geprobeerd de grenzen van Miesje wat te verleggen. Door haar af en toe toch te proberen op te pakken. Waarom ik dit vertel? Omdat wij er met onze invullingen van wat wij dachten dat Miesje nodig had mogelijk volledig naast hebben gezeten. Ze stopte drie weken geleden ineens met eten. En in mijn naïviteit heb ik dat een aantal dagen gelaten. Inmiddels weet ik dat katten niet goed zonder eten kunnen. Ze gaan dan vet verbranden en dat kan hun lever niet aan. Die raakt daardoor vergroot wat een kat in een steeds ongezondere conditie brengt. Dat was bij Miesje ook het geval. Toen ze na de vierde dag ook stopte met drinken was ik wel heel bezorgd. Dus een afspraak bij de dierenarts gemaakt. Ze bleek een lymfoom op haar longen te hebben van 2 bij 2, 5 cm en de dierenarts kon niets meer voor haar doen, zei ze. Ja een spuitje geven. We waren compleet overdonderd en van het padje door deze situatie. Hoe kan het zijn dat een kat van vier jaar zomaar opgegeven wordt? Maar het was wel de realiteit. Ik had er enorme moeite mee dat er zo makkelijk gesuggereerd werd om haar ‘af te laten maken’! Wat een vreselijke woorden!!! We hebben nog wat andere dingen onderzocht en gedaan. Een van die dingen was dat ik haar ben gaan dwangvoeren. Juist vanwege dat lever verhaal. Maar het is een van die dwangvoeringen geweest waar ik haar mee in een verschrikkelijk benauwde situatie heb gebracht. Ik zag haar echt lijden en hoewel en week ervoor haar laten inslapen voor mij geen optie was, kon ik het ook niet aanzien dat ze zich zo beroerd voelde. Dus hebben we haar helaas moeten laten gaan.
De lessen van een overleden kat.
Miesje heeft ons onder andere laten zien dat de werkelijkheid zomaar ineens veranderen kan. En in het proces van Miesje loslaten was er veel verdriet en is er nog wel verdriet. Bijzonder hoe je in een half jaar tijd aan zo’n wezentje hechten kunt. En ja, dat hechten is ook weer reden voor problemen… Want Miesje gaf zich wel over aan wat was. Ik en wij waren het die ons verzetten tegen wat er was. De tranen biggelen weer over mijn wangen als ik aan haar terug denk. Aan hoe lief ze was. En ook hoe klein. Ik had nog nooit eerder zo’n klein volwassen katje meegemaakt. Miesje wist volgens mij achteraf dat haar tijd gekomen was. En of Lex daar nou aan heeft bijgedragen en of was wij als verzorgers daarin gedaan hebben dat beter of slechter heeft gemaakt durf ik niet te zeggen. Maar het zijn wel vragen die voorbij komen. En waar ik geen eenduidig antwoord op had. Maar Miesje heeft me wel laten zien hoe je genieten moet. Hoe je in het moment kunt leven. En ook hoe aan alles ook weer een eind komt. Waarbij ik Miesje dankbaar ben voor wat ze ons in die korte tijd heeft laten zien. Het is beter iets moois te verliezen dan nooit iets moois te hebben gehad.
Wees nou toch lief voor Miesje Lex!
En ja hoe keek ik vervolgens naar Lex? Ik voelde soms wat irritatie naar Lex omdat hij deed wat hij deed naar Miesje. En tegelijkertijd: Lex was gewoon Lex en Lex deed gewoon wat katten doen. Hun territorium bewaken. En daar waar we soms bij mensen blijven hangen in oud zeer laten dieren door te zijn wie ze zijn ons ook weer zien dat we elkaar moeten nemen in wie we zijn. Lex was niet fout door te doen wat hij deed. Lex deed gewoon wat hij had te doen. Ook al hingen wij er het labeltje niet fijn of niet goed aan. Het is ons oordeel waardoor we er zelf last van kregen.
Pijnlijk maar waardevol
Soms zijn de lessen die in ons leven voorbij komen moeilijk, verdrietig en doen ze pijn. Maar ze zijn altijd waardevol. Laten we daarom vooral ook kijken wat deze bijzondere en voor veel mensen lastige periode ons ook kan brengen. En laten we de verbinding opzoeken met elkaar. Dat bidden/mediteren in stilte met elkaar zijn iedere avond om 21.00 uur is voor mij een enorm mooie vorm van in de energie naar elkaar reiken. Er even in gedachten voor onszelf en elkaar zijn. Onszelf met elkaar verbonden voelen en verbonden weten. En dan ook stil te staan bij alle mensen in de zorg, bij de politie, brandweer enzovoorts. Maar uiteraard ook bij alle mensen die zorg en liefde nodig hebben. Bij alle mensen die met het virus besmet zijn, of dat nu het corona virus of het angstvirus of depressie virus of eenzaamheid virus is. En ook bij de verantwoordelijke autoriteiten. Want alhoewel ik ook daarin soms oordelen in mezelf voel opkomen: Ik zou niet graag op dit moment in hun schoenen staan. Als we met elkaar verbinden, als we er voor kiezen in gedachten samen te zijn en elkaar al het goede en liefde toewensen, dan kan het niet anders dan dat er uiteindelijk na alle spanning, angst, pijn van verlies en verdriet, iets moois en beters uit voort gaat komen. Denk je niet?
Je lichaam voorbereiden op wat komen gaat?
Wil je nog wat praktische tips hoe je in verband met het virus je gezondheid kunt bevorderen, die wel hier en daar worden gegeven, maar die helaas niet zo vaak de mainstream media halen, lees dan even verder in het artikel: Hoe versterk ik mijn immuunsysteem?
Rust en vrede in jezelf vinden?
Jezelf steeds beter leren kennen en het contact met je lichaam leren herstellen? Meld je dan aan voor de 8 weekse online training Liever Gelukkig met Mindfulness.
Of download mijn gratis E-book: Liever Gelukkig met mindfulness of een van mijn andere gratis E-books.
Geleide meditaties - visualisaties
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
