Allemaal moeten we van tijd tot tijd bepaalde zaken loslaten. Soms spelen er dingen in je leven die je niet meer dienen en is het beter ze te laten gaan. Of het nu om relaties, werk, plannen, ideeën, spullen of wat dan ook maar gaat. En we weten allemaal ook heel goed dat het moet. Ik hoor vaak genoeg in mijn trainingen dat mensen vertellen dat ze zich bewust zijn dat ze moeten loslaten. Alleen… Ze doen het niet… Waarom eigenlijk niet?
Laten gaan...
Loslaten betekent dat je iets dat voor jou bekend is moet laten gaan. Dat je ruimte moet maken voor het nieuwe. Maar het nieuwe is vaak onbekend. En angst voor het onbekende hebben we allemaal in meer of mindere mate. Loslaten heeft te maken met de eerste twee basisbehoeften: Veiligheid en onveiligheid (variatie). We hebben allemaal behoefte aan een zekere mate van veiligheid. Hoe groot die behoefte aan veiligheid is hangt onder meer af van wat je hebt meegemaakt in je leven rond het thema veiligheid. En welke betekenis je daaraan hebt gegeven. Want al maken twee mensen precies hetzelfde mee, doorslaggevend is de betekenis die ze geven aan wat ze meemaken. De mate van onveiligheid die je verdragen kunt is in belangrijke mate verantwoordelijk voor het succes en geluk dat je zult ervaring je leven. Waarom dat zo is? Omdat het succes en geluk zich buiten je comfortzone bevindt. En wanneer je bang bent om je veilige comfortzone te verlaten, dan ga je niet op zoek naar nieuwe dingen. Maar je blijft veilige zitten waar je zit.
Altijd in beweging
Alleen is het leven nu eenmaal niet statisch. De natuur weerspiegelt ons dat ook. Alles is daarin altijd in beweging. In de natuur betekent stilstand achteruitgang, regeneratie en doodgaan. De boom moet in de herfst zijn blaadjes loslaten, om in het voorjaar weer verder te groeien en weer nieuwe blaadjes aan zijn takken te krijgen. Ook voor ons geldt dat op een bepaalde manier. Als wij niet groeien, als we stil blijven staan, dan gaan we ook achteruit. Ook voor ons geldt dat sprake is van regeneratie en langzaam afsterven. Verandering zit nu eenmaal in onze natuur. Daarmee is loslaten een volkomen natuurlijk proces. En waar we bang voor zijn is onze angst voor het onbekende. We weten wel wat we hebben, maar niet altijd wat we krijgen. Zelfs als wat we hebben ons pijn doet, kunnen we geneigd zijn vast te houden aan wat we hebben.
Gemengde neurologische associaties
Ik heb zelf als ik terugkijk nogal lang vastgehouden aan relaties die niet vruchtbaar waren. Aan mensen die ik toestond de energie uit mij te trekken met hun negatieve gedrag. Ik deed dat omdat ik bang was voor wat er zou gebeuren als ik eruit zou stappen. Ik wist wat ik had en niet wat ik zou krijgen. In die zin was er sprake van gemengde neurologische associaties. Oftewel: gemengde gevoelens. En wanneer er sprake is van gemengde neurologische associaties weten je hersens niet wat ze moeten doen. Ze weten niet meer welke informatie ze moeten zoeken. Het resultaat daarvan is dat je een soort van lamgeslagen raakt. Je raakt in een impasse en blijft zitten waar je zit. En daar blijf je net zolang zitten totdat de pijn van het een zo groot wordt dat je niet anders meer kunt dan in beweging komen. Als de pijn van je huidige situatie zodanig is, dat de pijn of angst voor het onbekende toch nog minder groot is. Pas dan zul je over het algemeen geneigd zijn je veiligheid op te geven als je behoefte aan veiligheid groot is.
Ruimte voor nieuwe dingen
Er is ook een andere manier van kijken en leven. Als je namelijk leert loslaten ontstaat er ruimte voor nieuwe dingen. Er ontstaat ruimte om in plaats van je angst te leven, je verlangen te gaan leven. Om het leven ten volle te leven en je leven zelf bewust vorm te geven en te creëren. Niet dat je dat niet doet als je voor de angst en de veiligheid kiest… Ook dan creëer je je leven. Maar meestal niet zo bewust.
Ik creëerde het zelf
Voor mezelf was het een enorme schok toen ik terugkijkend moest constateren hoe ik met mijn eigen gedachten over mezelf en mijn werkelijkheid gecreëerd heb wat er was. Het betekende dat ik de verantwoordelijkheid moest nemen voor wat er was en is. En dat was niet misselijk, want het eerste deel van mijn leven was vaak niet zo leuk om het maar zacht uit te drukken.
Genieten van wat ik creëer
Maar de keerzijde is dat ik nu ik het wel weet bewust mijn leven creëer en vorm geef. Het is het leven dat ik graag leef en waar ik iedere dag opnieuw van geniet. Ook als het af en toe eens tegen zit. Als het leven me laat weten dat ik bepaalde vormen moet laten gaan, zodat er weer ruimte ontstaat voor iets nieuws.
Voelen wat er wil zijn
Ik voel dan wat gevoeld wil worden en laat gaan wat bij mij weg wil. Soms doet dat pijn en soms is het ook vreugdevol om oude zaken los te laten. Maar altijd brengt het me weer mooie nieuwe ervaringen die geleefd willen worden. En daar ben ik dan weer dankbaar voor.
En jij?
Wat is voor jou nog lastig om los te laten? Waar houd je aan vast? Of misschien heb je tips hoe jij hebt losgelaten? Deel het met me. Ik zal je er dankbaar voor zijn!
Wil jij ook de beste versie van jezelf worden?
Mocht je nog een extra zetje in de rug kunnen gebruiken bij het bereiken van jouw doelen of bij het uitvoeren van je wensen, dan kun je je altijd aanmelden voor een van mijn online trainingen of voor coaching.
Website-reacties op dit artikel
J op woensdag 16 april 2014 om 08:37
Overleven, als kind, na een trauma is vastzitten in een web waarvan je je niet bewust bent hoe jij in dat web functioneert. Je haalt allerlei capriolen uit om staande te blijven , om liefde te zoeken, om gewaardeerd te worden maar het zijn allemaal acties vanuit leegte , vanuit een schreeuw om gezien en gehoord te worden. Uiteindelijk bracht ziekte een ommekeer. Verplichte rust maar daarmee nog lang niet uit het web van de overleving. Bijna 5 jaar na de ziekte, waarin alleen maar bezig geweest met bewustwording, lees ik een artikel over emotionele chantage. Ineens, in een paar minuten, na jaren overleven en proberen er van los te komen, was daar het bekende kwartje wat viel . Ik zat vast in het web van emotionele chantage en alleen ik kon me daarvan losmaken. De beïnvloedingen van buiten af moest ik aan de ander terug geven en ik moest elke keer opnieuw terug naar mezelf , om mezelf te redden, om nu echt voor mezelf te zorgen. Ik ben er van overtuigd dat ik in de afgelopen jaren vast vaker zo'n soort artikel heb gelezen maar het was niet op het juiste moment. Blijkbaar heb ik door het werken aan mezelf de opening gecreëerd om nu wel los te kunnen laten. En wat een bevrijding om niet meer in dat emotionele web van anderen vast te zitten.
Hilbrand op dinsdag 15 april 2014 om 09:41
Als ik denk: Ik moet dit loslaten, dan houd ik het juist vast. Het wordt een concept, een idee, een MOETEN. Het suddert door, een impasse. De aandacht voor wat ik doe en dat ik daarmee tal van onaangename gevoelens buitenboord houd, maakt me bewust dan dit proces. En dan soms...breekt het en voel ik alles wat ik daarvoor niet wilde voelen. Dan pas laat ik iets los. Het MOETEN is er dan niet meer en dat vraagt MOED: te voelen en je bewust te worden van wat is.
Tiepmachien op maandag 14 april 2014 om 20:27
Als er iemand een ster is in controle behoeftig gedrag en het niet durven loslaten ben ik het wel! Op de een of andere manier vind ik het prettig om controle te houden, het geeft me een rustig gevoel en zorgt voor overzicht. Hoe dat komt? Opgevoed in een streng gelovig Jehova's getuigen gezin werden alle kaders al voor mij bedacht en was er constant controle en toezicht op alles wat ik deed. En juist ik kwam toen ik net 20 was, mijn lieve man tegen die geen aanhanger van ons geloof was, ik heb de stap gezet om mijn oude vertrouwde kaders de rug toe te keren en het geloof vaarwel te zeggen omdat het nooit echt fijn gevoeld heeft, en raad eens wat?! Ik kan het gewoon! Ik liet los (wat zeker niet makkelijk was) en liet alles over me heen komen! Alles wat ik had was weg en ik moest opnieuw gaan ontdekken wat ik nou eigenlijk wilde. Maar ik ben trots want het is gelukt.!! En daar ben ik nog steeds tot op de dag van Vandaag (ook al is er nog steeds verdriet van het gemis van familie omdat ze me niet meer willen zien omdat ik het geloof de rug toe heb gekeerd) trots op!!
Boy op maandag 14 april 2014 om 16:16
Ik ontmoette haar bij een groepsuitje in Maastricht ....
Het was een leuke dag en met min of meer toeval kwamen we in gesprek met elkaar. Zij bleek uit hetzelfde dorp te komen als een vriend van mij, waar ik al meer dan 30 jaar bevriend mee ben. Na de rondleiding door Maastricht gingen we 's avonds eten met de groep. Daarna bleven wij nazitten met een klein groepje, het werd heel gezellig. Zo gezellig, dat ik besloot de email-adressen te verzamelen om met ons groepje nog een keer uit te gaan. Na een maandje begon ik te mailen, maar een nieuw uitje leek maar niet van de grond te komen. Waarop zij terug mailde, dan gaan wij toch met z'n tweeën een leuke dag maken !! .... en zo begon het tussen haar en mij. In het begin keek ik even de kat uit de boom, maar na een paar weken kwamen de gevoelens en sloeg het liefdesvirus toe. Heerlijk weer iemand naast mij, fijn om weer iemand in mijn armen te hebben .... Voorzichtig begon ik te dromen over een mooie toekomst met haar en ik merkte dat ik moed en energie van deze fijne relatie kreeg. Dat alleen zijn is niets voor mij, ik ben al van voor mijn geboorte met iemand samen, woonde met het grote gezin op een boerderij, waar altijd wel iemand thuis was ..... Ik heb al zoveel los moeten laten de afgelopen jaren, mijn huwelijk na 25 jaar, mijn werk waar ik gek op was, mijn moeder en nog meer ....
Ik wilde nu wel weer 's dat de wind uit een andere hoek ging waaien. Me graag weer eens binden aan iemand en verbinden aan een nieuw leven met toekomstperspectief. Ik heb een doel nodig waar ik mij op kan richten om mijn schip op koers te zetten want dat ronddobberen, dat vind ik maar niets. En met haar leek voorzichtig alles een andere koers te krijgen, voor zowel mijzelf als voor haar bij ons allebei was het liefdesvirus naar binnen geslagen ..... Maar na 4 maanden sloeg het weer om en kwam ons bootje in woelig water terecht. Ik heb geprobeerd om met rustige liefdevolle gesprekken de wind weer in de zeilen te krijgen, maar zij had van binnen haar besluit al genomen .... Op die maandag kwam het afscheid en ik weet zeker dat het haar net zoveel pijn deed als 't mij deed. Met een hoofd vol vragen en diep verdriet ging ik naar huis, weer loslaten .....
Karina op maandag 14 april 2014 om 13:49
Loslaten betekent voor mij zelfbescherming. Zolang ik niet loslaat en er dus rekening mee houd wat er kan gebeuren ga ik niet meer plat op mijn gezicht..... Ik weet heel goed dat dit geen positieve ontwikkeling is want ik blijf in het negatieve hangen. Maar door constant een houding aan te nemen van "ik weet wat er kan gebeuren" krijg ik ook mijn vertrouwen niet meer terug. Ook mijn zelfvertrouwen heeft deuken opgelopen en daar kom ik ook niet verder mee omdat ik het verleden steeds weer beleef en ik me maar blijf afvragen waarom dingen gebeurt zijn......
Controlfreakje op maandag 14 april 2014 om 12:33
De laatste tijd loop ik enorm te balen van mijn passiviteit en het “whatever”-gevoel. Het lijkt soms voor mij of ik in de afgelopen jaren mijn passie en ambitie heb ingeruild voor onverschilligheid. Iets waar ik me toch eigenlijk niet lekker bij voel. Het past niet bij me, het klopt niet. Maar het voelt ook alsof ik veel meer moeite moet doen om een goed resultaat te krijgen. Terwijl ik om mij heen mensen zie die met half zoveel moeite, dubbel zoveel resultaat bereiken! Ik heb me serieus afgevraagd waar dat toch vandaan kon komen. Tot ik vorige week dinsdag een aflevering van NCIS zag. Een eye-opener, een aha-erlebnis! Hierin zei teamcaptain (en alleswetende orakel) Gibbs tegen nieuwkomer Bishop, terwijl ze oefent met het slaan van ballen op het honkbalveld: G: You ‘re trying too hard! B: Practice make perfect, right? It’s all about reading signs, stay one step ahead of the ball. G: That’s your problem. It’s not about trying to guess what is coming. Just wait for it and trust your instincts. Anticipation doensn’t get you the win, it’s how you react to the situation.
En toen zag ik ineens mijn eigen passie en ambitie weer. Nee ik was niet onverschillig geworden. Ik doe te hard mijn best! Ik wil me voorbereiden op alles wat komt, zodat het me niet meer neersabelt zoals het eerder gedaan heeft. Maar dat brengt je op een gegeven moment op een punt waar ik nu ben: Doodmoe en vooral geen millimeter opgeschoten. Juist door de controle zo krampachtig vast te houden, sabel ik mezelf al bij voorbaat neer. Zelfs via de tv kun je op belangrijke levenslessen terechtkomen: ineens was ik weer trots op mezelf en wist ik waar ik mee bezig moet gaan: ik moet de controle loslaten en vertrouwen hebben in het leven en in de toekomst! Erop vertrouwen dat wat er ook gebeurt in het leven, ik dat aan kan en het zal overwinnen. Ik heb tenslotte voldoende ambitie en passie om iets te willen maken van dit leven.
Patricia op maandag 14 april 2014 om 11:01
Mooi en herkenbaar artikel. Ook ik ben geen ster in loslaten, maar de berg waar ik tegenop kijk is lager dan verwacht.
- ik ben mijn kinderen echt niet kwijt sinds zij op zichzelf wonen! We appen en bellen een paar keer per week, gaan samen naar de stad en 1 keer per 2 jaar als familie op vakantie. De banden blijven gelukkig sterk, ook al wonen ze niet meer thuis. En het heeft voordelen dat ik niet meer alles weet; hoe laat ze thuis komen etc. Is er echt iets, dan ben ik de 1ste die het verneemt.Ik hoef geen rekening meer met ze te houden en kan nu allerlei leuke dingen doen in mijn quality tijd.Loslaten van een relatie of een oude baan is makkelijker als je niet meer terug kijkt en jezelf wentelt in leuke tijden toen...Ik heb veel steun ondervonden van het boek> Niet durven, toch doen, van Susan Jeffers
Nelly op maandag 14 april 2014 om 10:55
Wow, Natasja, Wat een mooi en ontroerend gedicht! Prachtig geschreven en ik zie je het zo voordragen. Dank je wel dat je dit wilde delen!
Natasja op maandag 14 april 2014 om 09:21
Vroeger droeg ik als kind op Moederdag een gedichtje voor aan mijn moeder. Moederdag is voor mij nog nooit zo bijzonder geweest……
Op de laatste Moederdag van mijn moeder wilde ik als kind nog 1x een gedicht voordragen.
Als ik in jouw ogen kijk…..
Als ik in jouw ogen kijk, zie ik de donkere omslag van een verdrietig verhaal
Dat verhaal wordt intern in jou geschreven, hoe onbegrijpelijk allemaal
Je dacht een ander boek te schrijven, een reisgids; met nog vele wegen te gaan …
Maar jouw werkelijke verhaal dat neemt de kortste weg, het pad weg uit dit bestaan!
Gelukkig mogen we nog even, even samen met jou gaan
Tijd zal straks jouw boek gaan sluiten, maar tot die tijd werken we er inhoudelijk nog samen aan.
Want ook al wordt het verhaal te snel geschreven, door ziekte verweven met pijn, verdriet en andere nare zaken
Het geeft ons ook de ruimte om het met mooie momenten in te kleuren en er bewust fijne herinneringen in te maken
Want straks als deze weg doodloopt en wij gedwongen door het leven moeten blijven staan,
Dan zal jij, mijn lieve mama, toch op deze weg verder moeten gaan…
We zullen elkaar moeten loslaten maar het is de liefde die ons eeuwig verbindt
Die liefde zal ons de hoop geven dat een ieder van ons de juiste weg wel vindt!
Mark Postma op maandag 14 april 2014 om 08:08
Behulpzaam en herkenbaar artikel!
Randy op zaterdag 12 april 2014 om 10:41
Als kind had ik heel erg weinig dingen van mijzelf en ik droeg kleding, die al door de grotere kinderen gedragen was, totdat ik zelf de grootste in de groep geworden was. Met één weekendkoffer en één doos persoonlijke spulletjes zoals speelgoed, ben ik drie keer overgeplaatst. De overplaatsingen waren vanwege sluiting van kindertehuizen in die tijd.
Vanaf net 13 jaar mocht ik (met de juf) kleding gaan kopen. Zakgeld was heel krap en het geld van je zaterdagbaantje moest je helemaal sparen. Van thuis viel niks te verwachten, omdat mijn moeder daar ook niks kon.
Ik barst nu van de kleding, alles eigenlijk in de uitverkoop gekocht of tweedehands. Ook heb ik veel schoenen, maar net als veel anderen draag ik meestal dezelfde dingen. De rest gewoon wég doen naar Hulporganisaties, of op de Kleding- of rommelmarkt voor een paar euro's verkopen, ik doe dat heel af en toe en dan alleen nog wat echt ook niet meer past of waar ik niks meer aan vind. Dat haalt weinig uit en vormt een druppel op de bekende gloeiende plaat. Wat mij tegenhoudt is klaar als een klontje en nu ik het zo opgeschreven heb en nog eens lees, begrijp ik waar ik over moet nadenken. Ik kan heel moeilijk afstand doen van dingen die ik mooi en leuk vind of die heel praktisch zijn, maar tot op heden niet gebruikt. Ik vergeet ook dingen die ik netjes opgeruimd heb en herinner me ze pas op momenten, dat ik ze wil gebruiken, maar weet dan ook niet meer, waar ik ze opgeruimd heb en zoeken kost op zo'n moment teveel tijd. Dus....
