Het gebeurt regelmatig dat een klant bij me komt en me (onder andere) vertelt dat de relatie die hij of zij met een of beide ouders heeft niet meer goed komt. Dat kan overigens ook met iemand anders dan de ouders zijn. Hoewel een verstoorde relatie met de ouders vaak de meest impactvolle is, omdat je de bloedband nu eenmaal nooit compleet zult kunnen doorknippen. Hoewel ik in een dergelijke situatie aangeef te begrijpen hoe dat moet voelen (ik heb het zelf ook aan den lijve ervaren in een ver verleden) geef ik ook heel duidelijk aan dat dat in mijn beleving niet zo hoeft te zijn.
Je kunt niet geloven dat het weer goed kan komen
Vervolgens komen er dan standaard altijd veel, heel veel ‘verhalen’. Verhalen die allerlei redenen bevatting waarom het in de voorliggende situatie toch echt nooit meer goed gaat komen. Want mijn vader die…. is bijvoorbeeld zo dominant, zo oordelend, zo kleinerend, heeft zo iets verschrikkelijks gedaan, zo vul maar in, dat dat echt nooit, nooit zal gaan gebeuren. En dat is vanuit het perspectief van de klant op dat moment echt waar. Daar kom ik ook niet aan. Ik snap dat dat zo voelt. Want als je je in een dergelijke situatie bevindt kun je je op dat moment ook gewoon niet voorstellen dat het ooit waar zou kunnen zijn. Hoewel de meesten dat toch diep van binnen wel zouden willen.
Onlosmakelijk met elkaar verbonden
Maar ja zoals gezegd, die bloedband valt nu eenmaal niet door te knippen. Ouders en kinderen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat stopt niet door welk conflict dan ook maar. En voor zover ik het heb meegemaakt wil elk kind uiteindelijk toch de erkenning en de waardering van zijn ouders hebben. Erkenning dat het kind goed is zoals het is. Dat er van hem of haar gehouden wordt. Juist en vooral als die verhouding verstoord is geraakt. Als kind zijnde is dat ook een heel dubbele situatie. Enerzijds ben je inmiddels al lang volwassen en zou je ‘los’ van je ouders moeten zijn, maar in de praktijk is dat vaak niet zo. In de praktijk is sprake van wat ik noem: Psychische banden. Psychische banden zijn banden ontstaan als gevolg van negatieve ‘hechting’ aan een ander als gevolg van negatieve gedachten en gevoelens die je over een situatie of persoon hebt. Psychische banden ontstaan vrijwel altijd zonder dat je je dat bewust bent. Het is een soort van voelbare energie over en weer als gevolg van wat er is gebeurt.
Psychische banden
Stel je hebt bijvoorbeeld een vechtscheiding achter de rug. Ook daarin ontstaan vaak zonder dat je het zelf in de gaten hebt psychische banden die je blokkeren om door te gaan. Je blijft de ander zien zoals je hem of haar zag en je houdt vast aan je negatieve denkbeelden over een weer. Als een van beide zich dit bewust wordt kan hij of zij uit dat negatieve patroon stappen en de psychische banden verbreken. Je was dan misschien al wel gescheiden, maar toch houd je elkaar op de een of andere manier op energetisch niveau, op het niveau van je gedachten en gevoelens vast. Je komt dan als het ware niet echt los van elkaar. En je zult elkaar ook niet meer kunnen zien voor die de ander echt is.
Doorbreken van de psychische banden
Iets vergelijkbaars speelt vrijwel altijd ook in dit soort situaties met de ouders. Het is belangrijk om die banden te doorbreken. Niet dat je de relatie moet verbreken, maar wel dat patroon van gedachten en gevoelens over de situatie en elkaar. Een manier om dat te doen is door gebruik te maken van een passende affirmatie. Bv:
Als je gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde zou je kunnen zeggen: Dank u Heer dat u de psychische banden tussen mij en … los maakt, verbreekt en geneest, in uw licht van liefde en waarheid.
Ben je niet gelovig dan zou het er bv. zo uit kunnen zien: Ik maak hierbij de psychische banden tussen mij en … los, opdat onze relatie geheeld kan worden.
Meer weten over affirmaties en voorbeelden van affirmaties? Lees dan het artikel: Affirmaties
Terugstappen in oude patronen
Familiebanden zijn ook enorm sterk. Zelfs en misschien wel juist als er ruis op de lijn en gelazer in de glazen is. Of je het nu wilt of niet, vrijwel altijd als je iets langer bij je familie, ouders, broers en/of zussen bent, stap je weer terug in het oude kind patroon. Je neemt allemaal vrijwel ongemerkt de rol in het gezin aan die je vroeger ook had. En dat maakt het ook lastig om zonder dat je bewustzijn vergroot is, daar verandering in aan te brengen. Ik zeg lastig, maar zeker wel mogelijk. Maar er moet wel het een en ander voor gebeuren.
Kun je je in de ander verplaatsen?
Vaak willen mensen bij dit soort conflicten het liefst dat het ‘probleem’ vandaag nog wordt opgelost, maar ze voelen ook dat dat vandaag niet gaat lukken. Ik bevestig dat ook altijd. NU gaat het niet lukken. Daar moet je eerst voor aan jezelf werken. Jouw bewustzijn moet eerst vergroot worden. Vergroot in die zin, dat je de verantwoordelijkheid gaat nemen voor je eigen gedachten, gevoelens en emoties. Maar minstens even belangrijk is dat je leert accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn. En dat je in staat bent om hun perspectief in te nemen. Dat je bereid bent om te kijken waar zij ‘vandaan’ komen. Uit welke tijd, maar ook: in welk gezin zijn zij opgegroeid. Waardoor zijn zij geworden wie ze zijn? Is er bv. sprake van trauma’s? Bv als gevolg van de oorlog. Of is er sprake van een familiegeheim? Hebben ze zelf liefde en zorg ervaren in hun jeugd of hebben ze dat juist niet ervaren en moet je accepteren dat wat ze niet gehad of geleerd hebben ze ook niet aan jou kunnen geven? Of is een van beide ouders jong overleden en moesten ze meer verantwoordelijkheid nemen dan ze op dat moment aan konden? Er kunnen ontelbare redenen zijn waarom je ouders doen wat ze doen. En zolang je vast blijft houden aan het ooit gecreëerde beeld dat zij anders zouden moeten zijn dan ze zijn, zal je conflict blijven bestaan dan wel terug komen.
Accepteren dat er is wat er is
Je ouders konden het niet beter dan ze het hebben gedaan! Net zoals jij het ook niet beter kunt bij je eigen kinderen. Ben jij een ‘foutloze’ ouder voor je eigen kinderen geweest? Of heb je hier en daar ook steken laten vallen? En kun je jezelf dat ook toestaan? Kun je accepteren dat we allemaal soms dingen doen en zeggen die niet handig zijn? En ben je bereid de ander te zien voor wie hij echt is? Of blijf je vasthouden aan jouw beeld van hoe die ander zou moeten zijn, maar niet is? Soms doen we of zeggen we nu eenmaal dingen die de schoonheidsprijs niet verdienen. Maar helaas konden we het op dat moment nu eenmaal niet beter. Is dat een vrijbrief om dit soort dingen steeds te herhalen? Nee. Natuurlijk is het handiger om te leren van wat er niet goed ging. Maar niet iedereen leert even snel en sommige mensen leren niet, omdat er een bepaalde overtuiging in de weg zit. Zolang dat zo is, gaat er ook niet veel veranderen.
Als hij nou maar...
Er kunnen allerlei verschillende redenen zijn die het oplossen van het conflict in de weg staan. Wat betekent dat als je bv. niet bereid bent te kijken naar hoe jij mee het conflict creëert en hebt gecreëerd, dan ‘projecteer’ je als het ware jou tekortkoming op de buitenwereld. Dan is de ander ‘fout’ en moet de ander veranderen. Want zoals hij doet, dat hoort niet. Dat zou niet mogen! En daar ga je de mist in. Want die ander gaat niet veranderen omdat jij dat vindt en wilt. De ander zal pas bereid zijn te veranderen als hij er genoeg last van heeft of als het hem genoeg oplevert. Wat betekent dat als de last vooral bij jou ligt, jij in beweging zult moeten komen om jouw situatie beter te maken voor jezelf.
Volhardingsvermogen
Ga voor jezelf maar eens na hoe lastig het soms is om aangeleerde patronen te veranderen. Het kan. Absoluut! Maar het vraagt tijd, moeite en vooral volhardingsvermogen. Want het veranderen van patronen is een altijd doorgaand proces. En geen knopje waar je op drukt. Vraag jezelf maar eens af of je zelf ook iets in je eigen gedrag ooit lastig vond en wat je veranderd hebt. Ging dat zomaar vanzelf? Of moest je daar ook veel tijd moeite en energie in steken? En was het niet zo dat het soms best wel lastig was om vol te houden? Denk maar aan stoppen met roken, of nagels bijten, of zekerder van jezelf worden, of soms juist de ander meer ruimte laten. Aangeleerde patronen veranderen is iets van een lange adem en lukt meestal niet meteen in een keer.
Het kan wel ineens, maar dat zijn uitzonderingen
Hoewel daar wel uitzonderingen op zijn. Het kan wel. Maar dan moet er sprake zijn van een enorm impactvolle emotionele koppeling. Stel: je hebt als kind nooit geleerd dat je moet uitkijken met oversteken. En je keek nooit uit, maar hebt altijd geluk gehad. Er is steeds niks gebeurd. Tot die ene keer… Je wordt aangereden door een auto en hebt daar een gebroken arm aan overgehouden. Reken maar dat je de volgende keer uitkijkt met oversteken! Dat hoeft niemand je te vertellen.
Oefenen, oefenen, oefenen
Maar meestal is er geen sprake van dit soort pijnlijke emotionele en impactvolle koppelingen. Meestal is het gewoon een kwestie van hard werken, oefenen, oefenen, oefenen en je best doen en blijven doen. En als je je bewust bent van hoe lastig het soms voor jezelf is om dingen te veranderen en je bent bereid om in de schoenen van de ander te gaan staan, dan kun je je ook bewust worden van het feit dat die ander ook niet zomaar ineens zijn of haar gedragspatronen kan veranderen. Zelfs als die ander dat wil en daar bereid toe is, dan nog zal hij of zij ook struikelen en af en toe onderuit gaan.
Zie je nou wel?
Wat er dan vaak gebeurt is dat je beiden weer in je oude patroon vervalt en zegt: Zie je nou wel, hij verandert toch niet. En als jij dan weer gaat doen wat jij altijd deed, dan verandert er inderdaad helemaal niet zoveel. Veel ouders zijn bv. opgegroeid in een tijd waarin het ‘normaal’ was dat de kinderen bij de ouders op bezoek kwamen en niet andersom. Dan kun je wel verwachten en het ‘normaal’ vinden dat zij ook eens bij jou komen, maar voor hen is dat niet zo. Zij zijn altijd naar hun ouders gegaan en leven nu in de veronderstelling dat jij naar hen gaat komen. Want zo werkt dat in hun werkelijkheid. Wat jij daar ook van vindt! Je zult eerst moeten begrijpen om uiteindelijk begrepen te worden.
Oude kind pijn
Vaak is er bij dit soort conflicten sprake van twee partijen die getriggerd zijn. Die in oude pijn schieten en daarmee in een kind patroon. Je kunt dat als het ware vergelijken met twee ruziënde kinderen in de zandbak, waarvan de een tegen de ander zegt: Ik wil niet meer met jou spelen, want jij bent stom. Beide zitten in een kindstuk en zijn niet in staat om effectief te reageren. Meer over hoe dit soort patronen werken kun je lezen in het artikel: Mijn schaduw en ik
Verantwoordelijkheid nemen voor je emoties
Maar als je wel de verantwoordelijkheid gaat nemen voor wat jij denkt, voelt en doet en je je bewust wordt van oude pijn. Pijn die je waarschijnlijk tot nu toe het liefst wegstopte. Waar je vooral je weerstand op in bracht. Als je je daar van bewust wordt en je gaat voelen wat daar alsnog gevoeld wil worden. En als je bereid bent de eigenaar te worden daarvan en je stopt met wie dan ook in de buitenwereld daar de schuld van te geven, dan kan alles veranderen. Dan kan ook die op dit moment zo moeizame relatie hersteld worden. Want als jij gaat voelen wat gevoeld wil worden dan zul je langzamerhand en met veel oefenen anders kunnen reageren in de buitenwereld. En verbreek je ook op die manier de psychische banden. Je verbreekt niet de relatie maar wel de niet functionele manier van omgaan met elkaar.
Met mededogen naar jezelf en de ander kijken
Het gevolg daarvan is dat je je niet meer zo hoeft te laten triggeren door wat de ander zegt en doet als gevolg van zijn of haar oude pijn. En je kunt dan zien dat de ander ook pijn heeft en getriggerd is. Als je vervolgens met mededogen naar de ander kunt kijken zal de relatie geheeld kunnen worden. Dat is inderdaad best een pittig proces, maar het kan wel. Ik heb het vaak genoeg meegemaakt. Dat klanten zeiden: Dat komt echt nooit meer goed! Maar dat bleek niet waar, bij iedereen die ik tot nu toe met dergelijke problematiek heb geholpen. Uiteindelijk kwam het wél goed. Maar daar moet je wel wat voor doen…
E-book verbindende communicatie
Verbindende communicatie is de sleutel naar harmonie in je relaties. Als je zou weten en begrijpen wat er allemaal mis kan gaan in de onderlinge communicatie, dan mag het wel haast een wonder heten dat er ook nog zoveel goed gaat. Misschien ben je een natuurtalent in het communiceren en gaat het bij jou als vanzelf. Als dat niet zo is en je wilt begrijpen waarom en wilt weten wat je kunt doen om het beter te maken tussen jou en je partner, collega, kinderen, enzovoorts, download dan dit E-book Verbindende communicatie of een van mijn andere gratis E-books.
Wil jij ook de beste versie van jezelf worden?
Mocht je nog een extra zetje in de rug kunnen gebruiken bij het bereiken van jouw doelen of bij het uitvoeren van je wensen, dan kun je je altijd aanmelden voor een van mijn online trainingen of voor coaching.
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
