Gastartikel door Tineke
Heb jij ook dat je je soms vastklampt aan anderen? Ben je bang dat anderen je niet leuk vinden? Ben je bang dat mensen bij je weggaan? Heb je ervaren dat mensen bij je weggaan? Voel je je extra aangetrokken tot mensen die onbereikbaar zijn? Heb je veel gehad relaties die stukliepen? Misschien heb je dan net als ik last van verlatingsangst.
Nu ik...
Ik ben er kort geleden achter gekomen dat ik verlatingsangst heb. Dat was een openbaring en ook op een bepaalde manier een opluchting. Ik dacht, "Oh, daarom gaan mijn relaties steeds stuk!" En met relaties bedoel ik dan zowel liefdesrelaties als vriendschappen.
Ik ben mislukt
De eerste keer dat mijn hart gebroken voelde was een enorme klap voor mij. Hij had geen gevoelens meer. Omdat ik me zo vervelend had gedragen, zei hij waren die gevoelens weg gegaan. We waren 1,5 jaar samen en ik had me al voorgesteld hoe we later zouden gaan samenwonen en kinderen krijgen. Ineens viel het rooskleurige beeld in duigen. Ik had nog wél gevoelens, en kon echt niet begrijpen waarom hij dat niet meer had.
Ben ik niet leuk?
Een week nadat we uit elkaar gingen ontmoette ik alweer iemand anders, waarmee ik een relatie kreeg, hij was wat ouder en had meer ervaring met relaties dan ik. Dat vond ik fijn. Maar hij bleek niet te zijn wie ik dacht dat hij was. Hij bleek erg jaloers en snel boos om alles wat ik deed. Dit gedrag kopieerde ik onbewust en vrij automatisch. Oftewel ik werd ook jaloers en snel boos. Na een tijd maakte hij het uit en weer was ik ontzettend verbaasd. Hij kon het niet meer aan, zei hij. Na hem heb ik nog twee relaties gehad die ook mislukten. En opnieuw maakten zij het met mij uit. Ze konden me niet aan, ik was te moeilijk. Bij mezelf dacht ik echt: Wat doe ik dan verkeerd? Ben ik dan soms een mislukkeling?
Onmacht
Bij elke relatie die uitging werd ik zo wanhopig dat ik iedere keer weer riep dat ik nooit meer een relatie zou nemen. Maar gek genoeg kwam er altijd vlak na iedere break-up weer een nieuwe vlam op mijn pad. Het kwam steeds opnieuw op mijn pad omdat ik daar een onopgelost negatief patroon in mijn leven had liggen.
Ontdekking
Pas afgelopen zomer las ik een boek over valkuilen je kunt hebben. Een van die valkuilen was verlatingsangst. In elk symptoom kon ik me vinden. Alles klopte, ik was geschokt. Verbijsterd… Dit zijn een aantal van de symptomen volgens het boek:
- Je bent vaak bang dat de mensen die je dierbaar zijn je zullen verlaten.
- Je klampt je aan mensen vast omdat je bang bent om in de steek gelaten te worden.
- Er zijn te weinig mensen op wie je kan rekenen.
- Je wordt steeds verliefd op mensen die zich niet aan je kunnen binden.
- Het is een komen en gaan in je leven. Je kan mensen niet vasthouden.
- Je wordt wanhopig als een dierbare zich terugtrekt.
Ruzie maken
Zo maakte ik vaak ruzie met mijn exen wanneer ik me bang voelde en afgewezen. Een afwijzing zag ik dan weer als een teken dat ze me gingen verlaten. En doordat ik steeds verlaten werd, werd ik bevestigd in mijn angst verlaten te worden... Herken je je in de symptomen of in mijn verhaal?
Verlatingsangst in vriendschappen
Ook in vriendschappen rukt verlatingsangst op. Ik heb nooit lang dezelfde vrienden. Het lukt me maar niet om dit goed te onderhouden. Ook hiervan denk ik altijd: Waarom lukt het me niet, ben ik dan niet leuk? Door dit soort ervaringen ontwikkelde ik een stevig minderwaardigheidscomplex.
Verlatingsangst ontstaat in je jeugd
Verlatingsangst ontstaat in de jeugd. Wanneer je als baby of kind een of meerdere onvoorspelbare ouder(s) of verzorgers hebt gehad, kun je verlatingsangst ontwikkelen. Toen mijn ouders uit elkaar gingen na mijn geboorte, was mijn vader er niet altijd voor me. Soms was hij er, maar soms ook niet. Mijn moeder vertelde me laatst, dat ik als kind van streek was als hij zijn afspraken niet nakwam. Zo was bijvoorbeeld wel afgesproken dat hij me zou komen halen, maar kwam vervolgens dan niet opdagen. Dit is voor een kind erg verwarrend en daardoor kun je verlatingsangst ontwikkelen. Ook wanneer een of beide ouders overlijden tijdens je jeugd, kan je verlatingsangst ontwikkelen. Belangrijk criterium daarbij is dat een of beide ouders onvoorspelbaar zijn, of plotseling afwezig zijn, zoals bij een overlijden. Of bijvoorbeeld het ene moment het een zeggen en het ander doen. Of de ene keer iets anders doen dan de anders. Het kind kan dan niet vertrouwen en leunen op de ouder. En zijn of haar gevoel voor veiligheid verdwijnt dan.
Verlatingsangst leidt tot moeilijk gedrag
Wat doet verlatingsangst met je? Ik was zó bang om verlaten te worden, dat ik me op zo'n onhandelbare manier ging gedragen waardoor ik daadwerkelijk verlaten werd. En keer op keer werd ik weer bevestigd: "Zie je wel! Ik ben weer in de steek gelaten..." Wat ik bijvoorbeeld deed was ziekelijk jaloers gedrag laten zien. Voelen en roepen dat ik onbelangrijk ben en dan van alles aangrijpen om de ander in de hoek te drijven. Let wel, dit doe je niet bewust hoor. Het is een neiging van je onbewuste die uiteindelijk een crisis creëert om het systeem weer te helen. Ik zocht bijvoorbeeld altijd bewijzen dat ik onbelangrijk was. Ook van kleine dingen maakte ik een probleem: "Zie je wel, ik ben niet belangrijk voor je!" Zoals wanneer de ander een avondje met vrienden op stap wilde, of te laat kwam op een afspraak met mij. En als hij dan iets liefs zei, als "ik vind je mooi", reageerde ik met: "Dus ik ben mooi maar niet de mooiste?" Je kan je voorstellen dat dat voor de ander doodvermoeiend is. Het was nooit genoeg. Het klinkt raar maar onbewust zit daaronder: "Als hij een ander tegenkom die mooier is dan ik, dan gaat hij bij me weg." Maar daar was ik me niet bewust van...
Je doet het zelf...
Het bijzondere hieraan is dus, dat ik zelf daardoor veroorzaakte dat mensen mij verlieten. Het is mijn eigen gedrag dat hiervoor zorgde. Het is niet dat ik niet leuk als persoon ben, het is het onbegrijpelijke gedrag dat ik vertoon wanneer ik die angst heb waardoor relaties stuk liepen.
Mijn vader was onvoorspelbaar
Omdat ik dus een onvoorspelbare vader heb gehad in mijn jeugd, heb ik een beeld, een overtuiging, ontwikkeld dat mensen onvoorspelbaar zijn. En tot nu toe verdwenen de mensen vaak uit mijn leven, waardoor ik ook niet een ander beeld kon ontwikkelen. Maar wat ik nu besef is, dat dit niet een realistisch beeld is. Er zit nog zoveel verdriet onder mijn moeilijke gedrag, dat eerst verwerkt moet worden. Ik schopte zo om me heen omdat ik de pijn van vroeger niet kon dragen. Ik heb nooit van mijn vader gekregen wat ik nodig had en wat ik een ander nu wel moet geven. Als ik een relatie wil onderhouden ten minste. Dat is best lastig.
Accepteren
Toen ik me realiseerde dat mijn vader onvoorspelbaar is geweest in mijn jeugd, heb ik mijn beeld van de werkelijkheid moeten bijstellen. Het is wel mijn ervaring geweest, maar is die ervaring ook algemeen geldig? Is het echt zo dat mensen mij als persoon niet leuk vinden en daarom weg gaan? Ik kwam er snel genoeg achter dat dat niet de reden was. Daarom forceerde ik mezelf om eens 'normaal' te reageren, niet vanuit de emotie en angst. Ik merkte dat dit veel effectiever was dan wat ik normaal deed.
Wat ik eerst deed:
Hij: Ik ga dit weekend met vrienden een weekendje weg.
Ik: Waarom? Ik dacht dat wij wat zouden doen, blijkbaar vind je hen belangrijker..
Wat ik nu doe:
Ik: Wat leuk voor je, kan ik ook weer eens wat voor mezelf doen.
Geen reële angst
Diep van binnen vond ik het dan niet erg dat hij een weekend weg ging, dan had ik weer tijd voor mijn vriendinnen. Maar vanuit de verlatingsangst reageerde ik claimerig richting de ander. Dat mijn vader onvoorspelbaar was in mijn jeugd, heb ik geaccepteerd. Ik geloof dat ieder mens het beste geeft van wat hij heeft. Doordat ik weet inmiddels weet en begrijp waar mijn verlatingsangst vandaan komt, weet ik ook dat de angst niet een reële angst is. Van daaruit kon en kan ik verder.
En jij?
Herken je je in mijn verhaal over verlatingsangst? Dat kan een pijnlijke ontdekking zijn. Dat je in je jeugd hebt ervaren dat belangrijke mensen er niet onvoorwaardelijk voor je waren. Op momenten dat je ze nodig had. Daar kun je nu nog last van hebben in je latere leven. Wat kun je hieraan doen?
Als je ook last hebt van verlatingsangst
Nu je hebt ontdekt dat je last van verlatingsangst hebt, kun je bij jezelf nagaan door wie of door wat het zo gekomen is. Waar zit die oude pijn? Als je weet waar de pijn vandaan komt, kun je je beeld bijstellen van de werkelijkheid. De mensen die je nu dierbaar zijn, zullen je niet zomaar verlaten of in de steek laten. Dat is iets wat je vroeger is overkomen maar wat nu in het heden niet meer zo is. Het is wel pijn die nog gevoeld, nog geleefd en ervaren wil worden. Belangrijk om daar je ogen niet voor te sluiten. In plaats van het op je relaties te projecteren, kun je beter voelen wat gevoeld wil worden. Ja zeggen tegen het verdriet en de pijn. Zodat je haar verwerken kunt.
Praat over je verlatingsangst met je geliefden
Tot slot kun je erover praten met je partner als je die hebt, of met vrienden. Die zullen je gedrag beter begrijpen en je steunen. Wanneer je de pijn toelaat, zul je zien dat je beter met je verlatingsangst om kunt gaan. Hierdoor zal het voor jou en een ander makkelijker worden om om te gaan met de verlatingsangst.
Zelfvertrouwen voor vrouwen
Als zelfvertrouwen nog niet zo vanzelfsprekend voor je is, meld je dan vandaag nog aan voor de 12 weekse online training Zelfvertrouwen voor Vrouwen (ook voor mannen geschikt :-)). Met iedere week een extra bonus. Alle lessen zijn niet alleen te lezen, maar ook te beluisteren of te kijken en te luisteren, mocht je geen 'lezer' zijn.
Gratis e-book Liever Assertiever downloaden?
Meer informatie over hoe je grenzen stelt en goed voor jezelf kunt zorgen zonder de ander daarbij uit het oog te verliezen? Vraag dan mijn gratis E-book Liever Assertiever aan!
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
