Problemen laten bij wie ze horen

Toen ik het verhaal van de vlinder voor het eerst hoorde, schoten de tranen me in de ogen. Want oh, wat herkende ik me in wat Herman deed. Gezegend of vervloekt was ik en ben ik op een bepaalde manier nog steeds met het helpersvirus. Door mijn gevoeligheid voor het leed van andere mensen (dat overigens mijn eigen pijn vaak onbewust weerspiegelde) en door het voorbeeld van mijn moeder, die veel te lief en te goed was kon ik lang niet anders dan anderen helpen.

Ik deed het niet bewust

Pas veel later leerde ik de onderliggende lessen. Dat ik door de ander (ongevraagd) te helpen meestal juist niet hielp. (En oh wat is dat in deze tijd waarin we nu leven en waarin ik zo voel dat ik mensen bewust wil maken moeilijk voor mij om te laten…) Maar eerlijk is eerlijk. Door vooral in de ander te frutten en meer met de ander en zijn problemen en sores bezig te zijn hoefde ik niet aan mijn eigen gedoe te werken. Dat zeg ik nu achteraf hoor. Dat was ik me destijds allemaal helemaal niet zo bewust. Ik deed gewoon wat ik dacht dat ‘goed’ was. Net als wij allemaal. We doen allemaal ons best. En we doen dat binnen de kaders van het bewustzijn dat we op dat moment hebben. Daar is geen goed en geen fout in. In mijn werkelijkheid dan he? Want als we het allemaal zo perfect voor elkaar zouden hebben waar is dan nog de groei? Voor mij is groei een heel belangrijke voorwaarde en behoefte in mijn leven. Ik geniet er enorm van om nieuwe dingen te leren en te ontdekken. Sommige mensen stoppen daarmee als ze wat ouder worden, maar het lijkt bij mij alleen maar toe te nemen. Ik wil alles wel weten en ook veel daarvan ervaren. 

Worstelen hoort erbij

De lessen van de vlinder zijn lessen die we allemaal te leren hebben. We hebben allemaal zo onze eigen lessen te leren. En pijn en worsteling hoort daar nu eenmaal bij. Hoe graag we dat ook zouden willen, we kunnen dat niet voor een ander wegnemen. Net zoals een chirurg een gebroken arm wel kan zetten, kan hij hem niet genezen. Geen dokter, geen arts, geen pil, geen poeder of wat dan ook maar geneest ons. Dat kunnen we uiteindelijk alleen maar zelf. We moeten allemaal onze eigen worstelingen doorstaan om uiteindelijk te genezen van onze deuken en butsen en weer heel en sterk te worden.

Collectief transformatieproces

In mijn versie van de werkelijkheid gaan we als collectief op dit moment ook door een dergelijk transformatieproces. Er komen zaken aan het licht die heel lang voor ons verborgen zijn geweest. En de ontdekkingen die ieder voor zich daarin doet zijn voor sommigen soms schokkend en ook pijnlijk. Je komt dan ook oog in oog met je eigen schaduw te staan. Met je eigen donkere kant. Met dingen die je liever niet van jezelf wilt weten. Met je eigen verborgen angsten. Nogal wat mensen niet willen kijken naar die donkere kant. Naar onder andere de angst in jezelf die je tegenkomt als alles wat je geloofde over de werkelijkheid ineens anders blijkt te zijn. En dat snap ik, want ja wie kijkt er nu naar uit om die lastige dingen onder ogen te zien?

Gemengde gevoelens

Sommige mensen geven aan open te staan voor de mogelijkheid dat er een  andere werkelijkheid is. En tegelijkertijd als je de weg laat zien naar waar je informatie over die andere werkelijkheid kunt vinden, dan zijn er ineens excuses. Ik heb het te druk. Ik moet eerst aan mezelf werken. Ik versta geen engels, etc. Er zit dan een mechanisme in hen dat hen weerhoudt om te doen wat ze zeggen dat ze willen doen of te zijn wie ze willen zijn. Gemengde neurologische associaties of gemengde gevoelens heet dat. Dat betekent dat je zowel pijn als plezier verbindt aan iets. Ja je wilt wel groeien (persoonlijk dan, niet letterlijk hahaha), maar je wilt niet de angst of de pijn. Vergelijkbaar met: Ik wil afvallen, maar de chocola is zo lekker. Dat is niet goed en niet fout, het is hoe onze psyche werkt. Als je je daar bewust van wordt lukt het soms om andere keuzes te maken.

Geen echte keuze

Sommige andere mensen hebben die keuze niet. Of niet echt dan. Zo was dat bij mij in ieder geval. Het leven oftewel mijn (gebrek aan) gezondheid dwong me zo’n kleine vijf jaar geleden om op zoek te gaan. En als ik op zoek ga, dan ga ik tot het gaatje. En ja toen kwam ik van alles tegen wat mijn overtuigingen over mezelf en de werkelijkheid op zijn grondvesten deed schudden. En tegelijkertijd ook weer niet. Tegelijkertijd was het ook eindelijk thuiskomen bij mezelf. En leren trouw zijn aan mezelf. Maar oef, wat was dat confronterend, pijnlijk en lastig. Voordeel is wel dat ik nu al zo’n kleine vijf jaar levend in die andere werkelijkheid, met andere ogen naar diezelfde werkelijkheid kijk. En persoonlijk niet zoveel last heb van alles wat er rondom me gebeurt. Ik neem het slechts met verwondering waar.

Afstand nemen

Maar wat me nog wel triggert is waar te nemen hoe mensen zich afsluiten voor die andere werkelijkheid. Daar heb ik weer te leren afstand te nemen en het proces zijn werk te laten doen. Soms creëer ik daar met mijn verlangen andere mensen bewust te willen maken spanning in mezelf, als ik zie dat anderen zich daar niet voor open kunnen stellen. Hoewel het een positief en constructief verlangen is, werkt het soms contraproductief. Omdat ik dan weer te gehecht ben aan het resultaat. En kom ik mezelf daarin weer tegen. Mezelf en mijn ongeduld. Mijn verlangen om alles snel even op te lossen. Vanuit mijn blauwdruk, van niet lullen maar poetsen, wil ik graag alles even snel regelen.

Ik kan het beter, jaja

Maar zo werken dit soort processen nu eenmaal niet. Vroeger nam ik ook vaak dingen van anderen over. Als ik het zelf deed, dan was het maar klaar en wist ik ook dat het gebeurde en ook dat het ‘goed’ gebeurde. Ik dacht destijds dat ik het allemaal veel beter kon en wist. Tja, wat een eigendunk nietwaar? Hoogmoed kwam inderdaad voor de val. Maar goed, we hebben allemaal zo onze eigen (jong aangeleerde) mechanismen. En als ik de mist in ging kon ik dat beter hebben dan als een ander dat deed. Maar daarmee ontnam ik de ander wel zijn of haar eigen leerproces. Ik ben me er inmiddels goed van doordrongen dat ik het niet voor de ander kan doen. En toch… Soms blijft het knagen in me. Dan wil ik alle problemen vandaag wel voor iedereen tegelijk even oplossen. En je snapt wel dat dat hem niet wordt he? Mind your own business, oftewel: bemoei je met je eigen zaken, kreeg ik vroeger wel vaker naar mijn hoofd… Wat ik deed was allemaal heel goed bedoelt, maar vaak zonder het beoogde resultaat. Problemen moet je lekker laten bij wie ze horen. Namelijk bij de ander. Tenzij ze natuurlijk van jezelf zijn.

Een lichtje schijnen op de weg

We kunnen anderen in zijn of haar proces wel bijstaan, maar het niet voor ze doen. Bijstaan in de vorm van het schijnen van een lichtje op zijn of haar weg en te laten zien wat de weg zou kunnen zijn. Maar lopen moeten we aan de ander overlaten. Ook als de lessen pijnlijk zijn en wij denken dat we beter in staat zijn om voor de ander te doen wat hij of zij zelf te doen heeft. Het verhaal van de vlinder laat je duidelijk zien waarom dat zo is.

Het verhaal van de vlinder

Elke dag maakt Herman een wandeling door de natuur. Hij geniet van de geluiden om zich heen en ademt langzaam en diep de frisse lucht in. Tijdens een van zijn ochtendwandelingen ziet Herman de cocon van een vlinder en besluit deze mee naar zijn huis te nemen. Heel voorzichtig verwijdert hij de cocon van de tak waar de cocon aan hangt en neemt hem mee naar huis. Regelmatig en nieuwsgierig kijkt hij of hij iets ziet gebeuren. Na een aantal dagen ziet hij dat er een kleine opening in de cocon is ontstaan. Herman kijkt de hele ochtend naar het geworstel van wat de vlinder moet worden. Het dier doet erg zijn best om zich door de kleine opening naar buiten te werken. Hij ziet hoe moeilijk de vlinder het heeft en het doet hem letterlijk in zijn eigen lijf pijn. Op een gegeven moment kan hij het geworstel niet langer aanzien en begint na te denken over hoe hij de vlinder zou kunnen helpen.

Als hij kijkt dan lijkt het er ook nog op dat het proces volkomen stil staat. Hij ziet dat de vlinder geen millimeter verder komt. Herman voelt zich zo verbonden met de vlinder en wil hem echt heel graag helpen. Hij kan het echt niet langer aanzien hoe de vlinder worstelt. Hij loopt naar de keuken en pakt een schaar uit de keukenla en heel voorzichtig en liefdevol knipt hij de cocon stukje voor stukje open.

Pff gelukkig, denkt Herman, het werkt, de vlinder komt er nu een stuk gemakkelijker uit. Maar tot zijn grote schrik en ontzetting komt Herman erachter dat de vlinder er helemaal niet goed uit ziet. De vlinder is klein en zijn vleugels zijn compleet verschrompeld. Herman blijft vol schuldgevoel kijken en hoopt van ganser harte dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan. Hij hoopt en verwacht dat de vleugels zich elk moment zullen openen en groter en steviger worden zodat ze het lijf van de vlinder kunnen dragen.

Maar na uren en uren wachten gebeurt dat helaas niet. De vlinder blijft maar rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder kan met deze vleugels niet vliegen en uiteindelijk sterft ze. Herman kijkt er met verbijstering en afschuw naar. Dit was uiteraard nooit zijn bedoeling.

Goede bedoelingen

Herman is en was uiteraard vol liefde en goede bedoelingen, maar heeft niet begrepen dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om eruit te komen, de natuurlijke weg was om vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat de vlinder zou kunnen vliegen zodra hij de cocon had verlaten. Want alleen zo kan de vlinder zijn levensbestemming bereiken.

Zo sterk als we kunnen zijn

Worstelingen zijn nodig in ons leven. Als we zonder obstakels door het leven gaan worden we nooit zo sterk als we kunnen zijn. We leren dan nooit op onze eigen manier te ‘vliegen’, nooit de bloemen te zien. Als collectief worstelen we nu met zijn allen. Ieder op zijn of haar eigen manier. En hoewel we misschien het verlangen hebben om zaken voor anderen op te lossen of anderen te overtuigen van onze werkelijkheid... Het werkt niet. We nemen dan te veel verantwoordelijkheid van anderen op ons en we nemen te weinig verantwoordelijkheid voor onszelf en voor wat er in onze werkelijkheid is. Loslaten is en blijft voor veel mensen daarom een kunst. Meer over loslaten lees je in het artikel: Hoe kun je leren loslaten?

Verbinding met jezelf

Hoe beter je voor jezelf en voor je eigen verlangens en behoeften leert zorgen en hoe beter het met je gaat, hoe beter je ook voor anderen kunt zorgen. Maar dan niet vanuit het ego gerichte ik, maar vanuit het hart en vanuit datgene wat jij hier in dit leven te doen hebt. Als je voor de ander ‘zorgt’ vanuit de verbinding met jezelf vindt en van daaruit ook de verbinding met de ander zoekt, dan zul je ervaren hoe mooi dat kan zijn. Daarom wens ik je een mooie worsteling en mooie sterke vleugels toe, zodat we straks met elkaar naar de hemel kunnen vliegen.

Dramadriehoek of de reddersdriehoek

Over de neiging om te helpen en de gevolgen ervan lees je meer in De dramadriehoek of de reddersdriehoek

Zelfvertrouwen voor vrouwen

Gratis e-book Liever Assertiever downloaden?

Meer informatie over hoe je grenzen stelt en goed voor jezelf kunt zorgen zonder de ander daarbij uit het oog te verliezen? Vraag dan mijn gratis E-book Liever Assertiever aan of een van mijn andere gratis E-books.

Leuk of waardevol artikel?

Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?