Soms denk ik jak… als een van mijn collega’s het heeft over in ‘in je kracht staan’. Wat een coach taal. Wat is dat dan in je kracht staan? Ik heb er echt helemaal niks mee. En ik vraag me ook af wat voor beeld en geluid anderen daarbij hebben?
Vakjargon van coaches
Het is taal die kennelijk hoort bij het vakjargon van de coaches. En wat bedoelen ze er nu eigenlijk precies mee? Als ik daar wel eens op doorvraag vinden ze het vaak ook nog moeilijk om dat precies te duiden. Toch denk ik dat er veel aansprekender woorden voor zijn. Hoewel uiteindelijk alles ook om de woorden draait. Want waarom mijn Jak? En waar hebben we de woorden in je kracht staan voor nodig?
Zonder taal verdwijnt de betekenis
Eens even van een afstandje kijken… Wat ons mensen van de dieren onderscheidt is dat wij taal hebben. Wij hebben in de loop van de tijd steeds meer dingen benoemd door middel van taal. En met dat benoemen van dingen en situaties, heeft langzamerhand alles een bepaalde betekenis gekregen. En… hebben wij ons denken, ons ego ontwikkeld. Want ons denken, ons ego bestaat alleen maar bij de gratie van het feit dat wij taal hebben. Zonder taal verdwijnt de betekenis.
Taal kleurt je emoties
Pijn voelt niet meer hetzelfde als we er niet meer de betekenis van pijn aan kunnen geven. Plezier voelt ook niet meer hetzelfde als we het niet meer als plezier kunnen duiden. Als je daar even goed met je denken over nadenkt is dat eerlijk gezegd wel een apart fenomeen. En ook dat is weer een oordeel dat ik alleen met mijn denken én dus met mijn woorden kan geven. Alles wat je ervaart, al je emoties krijgen uiteindelijk kleur en betekenis door middel van taal.
Zonder woorden verdwijnt de strijd
Soms vraag ik me wel eens af: Hoe zou onze wereld eruit zien als we geen taal meer zouden hebben? Haast niet voor te stellen toch? Zouden de moslims en de christenen elkaar dan nog in de haren zitten? Er zou geen bijbel en geen koran meer zijn… En daarmee ook geen reden meer om elkaar allerlei dingen naar het hoofd te smijten. Maar ook de woorden om elkaar voor van alles en nog wat uit te maken zouden er dan natuurlijk ook niet meer zijn. Geen oeverloze strijd meer dus.
Ego-dingetje
Want ongeacht welke strijd je ook ervaart in je leven, strijd is altijd een ego-dingetje. Je hebt er woorden voor nodig. Of je nu met je partner, je kinderen of op je werk gedoe hebt, dat gedoe ontstaat alleen maar door de verschillende betekenissen die we geven aan wat zich in je leven voordoet. Als de woorden daarin verdwijnen, verdwijnt veel van de strijd.
Voor altijd verlicht? Liever niet...
Lekker rustig, zou het worden denk ik, weer met woorden. Maar mijn ego komt daar ook wel tegen in het verweer. Hoezo lekker rustig? Dan is er toch helemaal niks meer aan? Wat nou als je de hele dag door zo lekker sereen als alle verlichte mensen zou leven? Ik weet niet hoe dat voor jou voelt, maar bij mij is dat heel dubbel. Ik wil best eventjes verlicht zijn. Voor een dag, of een weekje of zo, maar niet voor altijd. Lijkt me nou echt helemaal niks an. Altijd maar die rust is voor mij toch ook wel weer saai. Doe mij maar een beetje dynamiek, een beetje reuring. En misschien ook heel af en toe wel een beetje strijd. Ik hou daar wel van. En ook van het weer goed maken nadien. Beetje beweging en lekker onderweg zijn.
Wie is er aan het woord?
Of ben ik dat niet zelf die dat zegt? Is dat mijn denken/ego weer aan het woord? Jeetje soms ook wel ingewikkeld hoor, met die woorden en dit soort diepzinnige gesprekken met mezelf. Gelukkig heb ik inmiddels wel een plek gevonden waar ik tijdelijk even uit de woorden kan zijn. Een plek waarin de woorden wel voorbij vliegen, maar ik er geen energie meer in steek. Ik laat ze gewoon voorbij vliegen in mijn hoofd. En ik kijk er van een afstandje naar. Ik zie de woorden en ik hoor ze, maar ze krijgen van mij even geen betekenis. Ze doen maar. Ze vliegen maar. En dat vind ik dan weer wel fijn. Dat ik de aan en uit knop als het ware heb gevonden. Nou ja, uit…. Oké, zachter dan… Dat ik van een afstandje kan waarnemen dat mijn hoofd soms heel druk is met gedachten, maar dat ik niet mijn gedachten BEN. Ik heb ze, maar ze hebben mij niet. Maar ook dat zijn weer woorden, waarmee ik uiteindelijk ook die situatie duid.
Stil aanwezig zijn
Het is alsof je na een lange wandeling boven op de berg bent en stil geniet van het uitzicht. Daar in dat stille aanwezig zijn en je een voelen met alles en iedereen om je heen. Dat is gewoon zijn… Totdat je je gesprekspartner vertelt hoe mooi het is daar boven op die berg. Dan ben je er weer uit… en heb je weer op de aan-knop gedrukt.
Er is wat er is
Pas op het moment dat ik helemaal uit mijn hoofd verdwijn en naar beneden zak in mijn lichaam, ben ik echt aanwezig in het moment. Ben ik. Niets meer en niets minder. Voel gewoon wat je voelt, zei een van mijn exen ooit tegen me. Wat een wijze woorden. Maar wel weer woorden. Soms ben ik. Voel ik. En is dat wat er is. En wellicht sta ik dan wel in mijn kracht. Jak.
Delen?
Wat zijn voor jou situaties waarin je jezelf kunt toestaan gewoon alleen maar te ZIJN? Hoe voelt dat? En heb je daarin misschien nog wat te delen met mij?
Rust en vrede in jezelf vinden?
Jezelf steeds beter leren kennen en het contact met je lichaam leren herstellen? Meld je dan aan voor de 8 weekse online training Liever Gelukkig met Mindfulness.
Of download mijn gratis E-book: Liever Gelukkig met mindfulness.
Geleide meditaties - visualisaties
Leuk of waardevol artikel?
Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?
Website-reacties op dit artikel
Therese op maandag 12 augustus 2013 om 10:56
Ik schaam me er zelfs voor, maar als ik wat meer gedronken heb, dán sta ik mezelf pas toe om er gewoon te zijn in contact met een ander.
Als ik tuinier of sport kan ik dat ook, mits ik echt lekker in mijn vel zit, wat steeds vaker voorkomt.
