Wat er ook gebeurt...

Wat er ook gebeurt, ik kan alles aan

Hoe vaak ben je niet van plan geweest iets te doen maar heb je het gelaten omdat je bang was? Misschien zei je een keer een skivakantie af omdat je bang was je enkel te breken. Of: Misschien durfde je niet aan je leidinggevende om opslag te vragen omdat je bang was “nee” te horen te krijgen en hij je dan niet meer aardig zou vinden. Uiteindelijk zijn al die dingen die je niet doet, terwijl je het wel zou willen terug te voeren op één bekende en sterke emotie: angst. En maar al te vaak laat je je misschien weerhouden iets te doen om die angst maar niet te hoeven voelen.  Toch hoeft dat niet zo te zijn. 

Wat is het voor jou?

Angst om te beslissen, om alleen te zijn, in het openbaar te spreken, angst voor intimiteit, ouder worden, asserting , een geliefde verliezen of om een relatie te beëindigen. Is het de angst om te falen, angst voor succes of afwijzing? Of misschien nog wel iets anders.

De functie van angst

Naast dat angst door veel mensen als een vervelende emotie wordt beschouwd, heeft angst in bepaalde situaties wel een nuttige functie. Bepaalde angsten helpen je bij je reis door je leven en ook wel instinctief om gezond te blijven. Het niet functionele deel van angst is dat deel dat je weerhoudt om in bepaalde situaties door te gaan. Dit deel past je eigenlijk niet, het is vaak destructief en meestal terug te voeren op je conditionering. Want laten we wel wezen. Ik ken geen enkel kind dat van zijn moeder te horen kreeg als het bijvoorbeeld naar school gaat: Ga de risico’s die je onderweg tegenkomt maar aan lieverd!

Doe je voorzichtig!

Integendeel! En misschien doe je het bij je eigen kinderen ook wel. Ik zeg volautomatisch nog wel eens tegen mijn dochter: Doe je voorzichtig? Maar wat ik haar daarmee meegeef is wel de boodschap dat de wereld een gevaarlijke plek is om in te leven en ook nog eens dat zij niet in staat is daar adequaat mee om te gaan…. Niet iets waar we dagelijks bij stilstaan toch?

Kijk je wel uit?

Maar het zou best wel eens een grote veroorzaker van allerlei basale angsten kunnen zijn. Mijn ouders zeiden ook tegen me: Kijk je wel uit? En hoe goed bedoeld ook, het benadrukt de de risico’s. En de energie is gericht op gevaar.

Verschillende vormen van angst

Zoals aangegeven kun je allerlei verschillende vormen van angst hebben. Maar als je kijkt wat de meest basale angst is die veel mensen hebben, dan kom je uiteindelijk maar op één of twee dingen uit. De eerste is: Ik ben niet goed genoeg en de tweede is: Ik kan het niet aan. Vrijwel alle angsten zijn op de een of andere manier tot die twee terug te herleiden. Die twee houden je gevangen, verlammen je en zorgen ervoor dat je blijft zitten waar je zit en je verroert je niet.

Ik kan het niet, of toch wel?

Zolang jij denkt dat je niet in staat zult zijn om te gaan met wat het leven je brengt, zal er weinig veranderen. En toch? Hoe spannend kan het heel zijn als je er goed over nadenkt. Als je weet dat je alles aan zou kunnen, wat er ook maar in je leven gebeurt, dan zou je uiteindelijk nergens meer bang voor hoeven zijn. En hier zit ook iets aparts. Want de angsten die je hebt, zijn ontstaan door wat je hebt meegekregen van huis uit, en van wat je ervaren hebt in je leven. En hoe spannend het misschien ooit ook was, je hebt het overleefd. Je bent er nog. Dus: je hebt het aangekund. Was het leuk? Nee waarschijnlijk niet. Maar je kunt het aan! Wil je graag dat het nog een keer gebeurt? Nee ook waarschijnlijk niet. Maar toch: als je het een keer verdragen kon, kun je het ook een tweede keer.

Ik kan alles aan!

Je staat vast nog niet te trappelen van ongeduld om nu datgene te doen waar je bang voor bent, maar uiteindelijk kun je met alles omgaan zonder dat je de controle hoeft te hebben op wat er in je leven gebeurt. En als er spannende, nare of verdrietige dingen in je leven spelen, wees je dan bewust, dat je ze hoe dan ook verdragen kunt.  De kunst is daarin ook je verzet tegen wat er gebeurt op te geven. Want uiteindelijk heb je veel meer last van je angst voor de angst dan de angst zelf. Als je jezelf namelijk toe kunt staan om gewoon te voelen wat je voelt, dan zul je merken dat de angst verdwijnt. Angst is uiteindelijk iets wat je in veel gevallen onbewust creëert in je hoofd. In je denken.

Dit is een enorme bevrijding

Je hoeft niet meer te beheersen wat je partner doet, je kinderen of je baas. Je hoeft niet te beheersen wat er in een gesprek gebeurt, wat er op je werk gebeurt of in de aandelen koersen. Alles  wat je hoeft te doen om je angst te beheersen is meer vertrouwen te ontwikkelen dat je zult kunnen dealen met dat wat op je pad komt.

Doe het jezelf cadeau!

Het mooiste cadeau dat je jezelf in dergelijke spannende situaties kunt geven is dat je tegen jezelf gaat zeggen: Wat er ook gebeurt: Ik kan alles aan.

• Wat nu als ik mijn werk verlies? Wat er ook gebeurt: Ik kan alles aan.
• Wat nu als ik ziek wordt? Wat er ook gebeurt: Ik kan alles aan.
• Wat als mijn man er vandoor gaat met een ander? Wat er ook gebeurt: Ik kan alles aan.

Deze twee zinnen kunnen je leven en je angst voorgoed veranderen. Ze zorgen ervoor dat je jezelf kunt toestaan om te ontspannen en te genieten. En ze zijn de eerste stap naar meer vertrouwen in jezelf! 

Zelfvertrouwen voor vrouwen

Gratis e-book Liever Assertiever downloaden?

Meer informatie over hoe je grenzen stelt en goed voor jezelf kunt zorgen zonder de ander daarbij uit het oog te verliezen? Vraag dan mijn gratis E-book Liever Assertiever aan!

Leuk of waardevol artikel?

Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?

Website-reacties op dit artikel

E Vaes op zaterdag 30 november 2013 om 13:36
Door de ervaringen die je opdoet in het leven kun je zelf bepaalde overtuigingen creëren, dat wil niet zeggen dat je persé gelijk hebt maar zo kan het wel voor je voelen. Zo ook in mijn geval; na een aantal verdrietige ervaringen durfde ik niet meer volop van het leven te genieten, werd wantrouwig als een tijd alles op rolletjes liep want ik was er van overtuigd dat er ieder moment weer verdriet op mn pad kwam en omdat dat ook diverse keren gebeurde werd mijn overtuiging alleen maar bevestigd. Ik overleefde het allemaal wel maar het voelde ook als overleven..met altijd die onrust op de achtergrond. Omdat er geleerd was om door te gaan was dat ook precies wat ik deed maar ergens wist ik ook dat er een moment zou komen dat ik dat wat niet echt doorleefd was ( te pijnlijk om echt te willen voelen) niet meer weggestopt kon worden. Ben dus ook onderuit gegaan, compleet en heb op dat moment ook besloten om tot op de bodem te gaan omdat dat de enige manier was om niet telkens maar n stuk te verwerken. Moeilijk voor mijn gezin en vooral voor mijn kinderen maar ik heb duidelijk aangegeven waarom het nodig was en achteraf denk ik dat ik ze daarmee ook wel iets belangrijks heb laten zien. Op het moment dat ik echt bij mn diepste verdriet uitkwam voelde ik me ontzettend eenzaam, geen mens kan dit werkelijk met je delen al hoe graag ze dat willen, het is jouw verdriet, jouw pijn en jouw emotie die gezien en gevoeld wil worden. En juist in dit eenzame moment is mijn rust gekomen, een weten, weten dat ik nooit echt alleen ben. Van hieruit heb ik ook beetje bij beetje mijn oude overtuiging om kunnen zetten in een nieuwe; Wat er ook op mijn pad komt, ik kan het aan. Ik heb het immers al zo vaak gedaan. Daarnaast is de onrust ook weg en is er nu de gedachte; Verdrietige zaken kunnen nog steeds gebeuren maar er zijn zo veel meer mooie ervaringen. Ik geniet veel meer van wat er is zonder het wantrouwen, ben nog niet zover dat ik alle angsten overboord heb kunnen zetten maar ben daar wel mee bezig, kan ook wel nog steeds helemaal in verdriet opgaan als dat op mn pad komt maar weet inmiddels dat als ik meteen aan het verdriet toegeef ik er sneller doorheen ben en dan weer vooruit kan. En iedere keer geeft dat n beetje meer kracht.

Janneke op woensdag 6 november 2013 om 09:46
Wie weet Ger, is helemaal prima. Wens je heel veel kracht toe en bedenk: JIJ bent de allerbelangrijkste in jouw leven,
Jij maakt de beslissingen en keuzes in jouw leven, je bent geen slachtoffer! Deze statements gebruik ik iedere dag, heb ze aan de binnenkant van m'n kastje in de badkamer, en ze geven mij kracht!

Jan op woensdag 6 november 2013 om 02:05
Ik ben overtuigd dat ik alles aankan. Wanneer ik een probleem heb, begin ik automatisch te analyseren. Ook als mijn eerste reactie angst is, analyseer ik de situatie onmiddellijk. Ik panikeer nooit langer dan 30 seconden. De analysereflex start automatisch. Ik ben ingenieur en ik los al dertig jaar informatica problemen op. Ik wordt regelmatig geconfronteerd met de wet van Murphy: anything that can go wrong will go wrong at the wrong moment. mijn antwoord daarop is: no matter what goes wrong, I can manage. Ik ben creatief in het zoeken naar oplossingen. Bij elk probleem dat ik oplos groeit mijn zelfvertrouwen. Ik kan natuurlijk niet alles oplossen, ik moet mij er ook al eens uit lullen. Maar ook daardoor groeit mijn zelfvertrouwen. Zoals ik professioneel de dingen aanpak, zo pak ik mijn privéleven ook aan. Analyseren en oplossingen bedenken. De eerste oplossing die ik bedenk hoeft niet de goeie te zijn.

Ger op dinsdag 5 november 2013 om 08:15
Dank voor je aanbod Janneke; heel lief. Daar er echter meer zaken spelen lijkt het me op dit moment niet wijs om er op in te gaan. Nogmaals dank en misschien toch eens? Groet Ger

Mieke op maandag 4 november 2013 om 20:17
mijn leidende gedachte is vaak: Het is te moeilijk en daarmee bedoel ik dan vooral het leven, het leven is te moeilijk en juist daarom wil ik alles controleren en beheersen en zelf uitvoeren. Ik ga nu aan de slag met: Wat er ook gebeurt, ik kan het . Het lijkt me heerlijk om te ontspannen, niet meer alles en iedereen te willen controleren en beheersen, heerlijk om niet meer bang te zijn voor de gevolgen van een moment van onoplettendheid. Gewoon rustig zeggen: wat er ook gebeurt, ik kan het aan. Ik doe het van nu af aan: rustig achteroverleunen en zeggen: wat er ook gebeurt, ik kan het aan, vooral ook omdat al het controleren en beheersen nooit hebben kunnen voorkomen dat er toch iets mis ging en dat was dan een ramp, er gaat iets mis: paniek alom, in plaats van: wat er ook gebeurt, ik kan het aan

Janneke op maandag 4 november 2013 om 15:49
Fijn dat je op mijn verhaal reageert Ger, en jouw compliment geeft mij de bevestiging dat ik goed bezig ben. Ik hoop dat er voor jou ook een positieve draai mag komen, dat gun ik je van harte.
Mocht je je hart eens willen luchten, dan heeft Nelly mijn mailadres.Gewoon, omdat het je zo goed kan doen als je een
begrijpend, luisterend oor kan vinden. (Ik weet hoe belangrijk dit is).

Ger op maandag 4 november 2013 om 14:26
Ik zit in een soortgelijke situatie als jij Janneke en ik vind dat je het goed hebt aangepakt.

Janneke op maandag 4 november 2013 om 13:15
In 2005 ben ik gescheiden na (bijna) 25 jaar getrouwd te zijn geweest: de koek was op, geen gelijkwaardigheid, samen maar alleen, ik was geen eigen individu maar een aanhangsel van... om me te beschermen en te overleven had ik een masker op, maar uiteindelijk raakte ik ondergesneeuwd en heb toen voor mezelf de keuze gemaakt het huwelijk te beëindigen. M'n beide dochters (toen 17 en 18 jaar) leken dit de juiste oplossing te vinden en probeerden hun eigen weg weer te vinden, maar helaas het liep allemaal anders...
Vader nieuwe relatie, moeder nieuwe relatie (waarmee ik inmiddels ben getrouwd) , negatieve input van vader over moeder, het zorgde ervoor dat het contact met m'n dochters werd verbroken (zonder gesprek, zonder uitleg) alleen de zin:
ïk ben er nog niet klaar voor", terwijl m'n ex een goed contact met beide dochters had en heeft.
M'n oudste dochter heb ik nu 5 jaar niet gezien, gehoord of gesproken, m'n jongste dochter heb ik,( na 3 jaar geen contact mee te hebben gehad), sinds vorige week weer gesproken. Aanleiding?
Hoe raar kan het lopen:
de aanleiding was de felle brand van 21oktober j.l. in Leeuwarden.
Ik las het geschreven stukje voor Suksawat op Facebook van mijn jongste dochter, en kwam er toevallig op deze manier achter waar ze woonde, en dat bleek dus 2 huizen van de brand af te zijn! Je begrijpt dat ik toen een enorme klap voor m'n kop kreeg: hier was ik altijd bang voor, dat we elkaar door ziekte, ongeluk zoals b.v. deze brand nooit meer zouden zien of spreken, dit was mijn GROOTSTE ANGST!!
Het duurde even voor ik me dit realiseerde, ik was ahw verdoofd, wist even niet wat ik moest voelen, maar na een tijdje kwam het bij me binnen: ik was m'n dochter bijna kwijt, zij had net zo goed kunnen omkomen in deze brand, net zoals Idsart! Ik raakte in paniek, huilde alles bij mekaar, ik was gek van angst en verdriet en ongerustheid, en had zòòò de behoefte om contact met m'n dochter;
ik stuurde haar en m'n oudste dochter een sms (telefonisch had geen zin, nemen ze niet op) met de boodschap: zo snel kan het dus gaan, en je ziet elkaar nooit weer, ik heb het hier erg moeilijk mee, en zou graag iets van jullie willen horen.
Een hele week hoorde ik niets, van beide dochters. Ik begreep er niets van: ik ben toch hun moeder, zij zijn mijn dochters, we houden toch van elkaar, wat moet er nu nog nodig zijn om contact met elkaar te kunnen hebben, dit moet hun toch ook niet in de koude kleren gaan zitten?
Er ontstond nog een grotere angst bij mij: ik ben helemaal niet meer in the picture bij m'n dochters, ik doe er niet meer toe,
ik ben niet interessant voor hun, ze kunnen zonder mij!
En op dat punt heb ik mijzelf streng toegesproken,( m'n oude valkuil kwam weer om de hoek kijken): m'n dochters kunnen om wat voor reden dan ook geen contact meer met mij willen, maar IK BEN zoals IK BEN, en ik heb het
beste met hen voor, altijd gehad ook, dus het ligt bij hun.
Ik hou de goede momenten vast die ik met hen heb gehad en laat hen los, moeilijk maar het is me vreemd genoeg gelukt. Er kwam een gevoel van berusting over mij, en ik kon de situatie in de juiste proporties zien.
Toeval (?l: ik kreeg een kaart via de mail van Nelly met de boodschap: IK LAAT HET LOS.
Wat gebeurt: 28 oktober krijg ik een sms-je van m'n jongste dochter, of ik een kopje koffie met haar wil drinken. Het gebeuren van de brand had ook indruk op haar gemaakt en ze miste me!
Het werd een heerlijke ontmoeting, met veel warme gevoelens voor elkaar, en het gemis naar elkaar was voelbaar. Het gesprek was opbouwend, echte aandacht naar elkaar, en niet verwijtend.
Toen ik naar huis fietste was ik in de hallelujah-stemming: het voelde net of mijn kind opnieuw geboren was, een klein vogeltje; ik voelde een enorme opluchting: ik was bang het moedergevoel kwijt te zijn, ik voelde me ook geen moeder meer, en nu heb ik dit gevoel weer terug! Ik heb weer verbinding, met m'n dochter maar ook met mezelf! En mijn angst om m'n oudste dochter nooit te zullen zien? Ik sta daar nu genuanceerder tegenover: ik zeg nooit NOOIT, bij haar heeft het meer tijd nodig, maar als ze zover is voor contact, dan ontvang ik haar met open armen en geef haar alle liefde!

Willemijn op maandag 4 november 2013 om 12:46
Ineens komt er een periode in je leven dat je merkt: en zo kan het niet langer. Je wordt als mens geconfronteerd met een rode draad in je leven. En alles wat er gebeurt, komt door die rode draad. Tenminste dat maak jij jezelf wijs. Ik zat in een periode waarin van alles gebeurde, mijn huwelijk verliep niet fijn, op mijn werk was het onduidelijk en onzeker. Met mijn kinderen van alles aan de hand en ik raakte in een diepe dip. Het gevoel van dat ze mij altijd moeten hebben. Door in mezelf te gaan verdiepen, door inzicht te krijgen in hoe ik handel, door mezelf te confronteren en te reflecteren, merkte ik dat IK het was. Ik veroorzaakte zelf die pijn en angsten, ik was afhankelijk van anderen en daarmee kwetste ik mijzelf.
Door inzicht te krijgen, kun je keuzes maken. Ik maakte de keuze deze cirkel van die rode draad ( wat ik er zelf van had gemaakt) te doorbreken, door die door te knippen. Ik nam het heft in eigen handen. Ik begon veel te lezen, ik leerde in het nu te zijn. Ik leerde los te laten en leerde anders met het leven om te gaan. Ik leer nog elke dag en tijdens dit leerproces is er licht gekomen, ik werd lichter en lichter en voel nu: ik kan alles aan! Ik ben niet al die gedachten, ik ben niet al die emoties, ik ben niet die rode draad.
En door het zelfvertrouwen wat ik nu heb, kan ik ook echt alles aan. Ik lees ook de mails van Nelly en de website, ik zie bevestiging. Ik doe het goed en het ondersteunt mij door te gaan. En ondersteunt mij ook in de woorden en het gevoel bij:
Ik kan alles aan!

Margriet op maandag 4 november 2013 om 11:56
Waar zal ik beginnen? Ik herken me zo in de woorden in dit artikel! Ik begin steeds meer te begrijpen wat mij zoveel energie kost en mij remt. In mijn werk, vriendschappen, relatie, in mijzelf. Mijn ouders zijn lieve schatten en het heeft jaren geduurd voor ik zag, hoe angstig en onzeker zij zijn en hoe zij dit aan hun kinderen overgedragen hebben. Ik ben niet boos op hen. Zij hebben gedaan wat zij konden en worstelen zelf nog steeds.
Ik ben even opgebrand, heb allerlei burn-out verschijnselen, maar ik ervaar deze periode als een kans: mijn lichaam heeft mij een waarschuwing gegeven, mij even weggenomen uit de drukte. En nu is er aandacht voor groei.
Ik merk dat veel mooie dingen zomaar op mijn pad komen, ik probeer dat heel bewust te ervaren nu en aan te nemen: vrienden blijven mij zoeken, vragen wat ik nodig heb, wandelen met me, bellen me op, sturen een kaartje, nemen me mee. Ik merk dat ik dat bijna niet kan geloven: dat zij maar blijven komen! Voor mij! Ik wil het graag nog meer absorberen, echt leren aannemen, zonder twijfelende, kritische stemmen in mijn hoofd. Via een vriendin vond ik dit weekend ConFront en een vriend wees me de weg naar een goede therapeut. Hiermee kan ik verder, ik ben er zeker van, dat ik anders kan en dat me dat veel lucht en ruimte zal geven. Bedankt voor alle inzicht en uitzicht!

Max op maandag 4 november 2013 om 10:40
Een van de valkuilen van een trainer of coach is dat hij/zij denkt dat er iets moet zijn en als er niets is, dan wordt dit waarschijnlijk veroorzaakt door verdringing, of het nog niet willen accepteren. Ik ben inmiddels 65 jaar en heb de laatste 18 jaar behoorlijk aan mezelf gesleuteld, soms met hulp van anderen maar meestal alleen. Een ware titanenstrijd, maar ik heb gewonnen. Ben ik nu perfect? No way, maar ik ben happy zo. Natuurlijk stop ik niet met leren of veranderen, want dat is een natuurlijk proces dat je nauwelijks kunt stoppen. Ik ben echter tevreden met wie ik ben en wat ik doe. Met vriendelijke groet, Max

Anouk op maandag 4 november 2013 om 09:53
Wat een prachtige woorden! Ik ben zelf gezegend met een goede gezondheid, nooit ernstige dingen mee hoeven maken, bij vrienden of familie.Daarvoor ben ik ook héél erg dankbaar en ik geniet van elk moment, zoveel als het kan. Soms bekruipt me echter dat angstige gevoel: 'ooit zal ons ook iets ernstigs overkomen, omdat ik het overal om me heen zie....'. Door de mooie woorden "wat er ook gebeurt, ik kan het aan", durf ik deze angst los te laten. Dank.....

Anna op maandag 4 november 2013 om 09:24
Dat is een flinke binnenkomer vanochtend! Wat er ook gebeurt, ik kan alles aan... Het is voor mij een actuele puzzel. Ik zal het wat uitleggen.
In een periode van mijn leven kwam alles aan tegenslag bij elkaar. Ik had te lang gedacht dat er nog rek in het elastiek zat en mocht en kon van mezelf geen stop zeggen. Ik moest me er doorheen bijten, vechten, ik was ook net een nieuwe baan begonnen die ik natuurlijk tot een succes wilde maken. Je begrijpt het al, ik raakte overwerkt en vervolgens in een diepe depressie, die lang heeft geduurd. Ik krabbelde er langzaam uit op, in het besef dat de uitspraak ' ik kan alles aan' niet klopt.. Ik hield daar een fikse angst aan over en stapje voor stapje heb ik weer levensterrein heroverd.
Inmiddels is het een jaar of zeven verder. Ik heb deze zomer besloten een punt te zetten achter mijn relatie. Het was een relatie van de intensieve soort. We maakten in korte tijd heel veel mee samen. Voor de helft in een ontwikkelingsland, waar mijn partner ernstig ziek werden niet naar Nederland kon. We hebben het gered en ik heb het aan gekund. Hoera, leve de teruggewonnen draagkracht..
Een punt achter deze relatie zetten was een pijnlijk proces.
Inmiddels weer vaste grond op Hollandse bodem hebbend, is er de rouw om wat geweest is en niet verder kon gaan en om de financiële perikelen die de bezuinigingen met zich meebrengen.
Mijn stemming zakt, alle alarmbellen rinkelen. De onzekerheid om mijn voordelige huurhuis te kunnen blijven betalen bezorgt me slapeloze nachten. Kan ik het aan? Gaat dit goed aflopen? Ik wil vertrouwen hebben dat alles op zijn pootjes terecht komt. Ik vind dat ik dat wel verdien. Graag zou ik zeggen, ja, dat gaat lukken! Maar mijn emoties herkennen een eerdere tijd en ik voel angst. Ik leef bij de dag en probeer niet te ver vooruit te willen kijken. De kleine goede dingen te zoeken en te doen elke dag. En de hoop te hebben op fijnere tijden..

Joke op maandag 4 november 2013 om 09:05
Ik heb 2 jaar geleden mijn moeder verloren, een half jaar later mijn zoon en 3 maanden geleden mijn partner. Daarnaast ook nog een andere functie gekregen wegens reorganisatie. Ik weet dat ik hier wel weer bovenop kom en het leven weer aan zal kunnen maar ik weet ook dat dit (veel) tijd kost. Op dit moment is mijn leven een chaos, ik ben bezig om mijn leven weer vorm te geven zonder mijn dierbaren. En dat is best lastig. Maar ik weet inmiddels na 2 jaar ook dat het me gaat lukken.

Randy op vrijdag 25 oktober 2013 om 09:13
Je zorgen maken om dingen heeft ook met angst te maken, maar wat als de problemen zo groot zijn, dat diegene, die het betreft, het zelf duidelijk niet meer aankan? Dan gaat het niet om jezelf.

Ger op vrijdag 25 oktober 2013 om 08:04
Angst is verlammend en het meest vieze dat ik ken en jarenlang heb ervaren. Na jaren hier tegen pillen slikken en me voor de buitenwereld verstoppen ontmoette ik een veilig iemand met wie ik met stukjes en beetjes een stuk van die angst kon bespreken; voor mij de eerste stap.
Zij deed voorstellen en steunde mij het dagelijkse leven weer op te pakken. Nu, weer enkele jaren later, kan ik de oorzaak van die angst met meer mensen bespreken en ben ik bezig mijn 'normale' leven weer op te pakken. Gelukkig kom ik telkens de juiste mensen op het juiste moment tegen en momenteel wordt er steeds een stukje inzicht in me wakker (gemaakt). Ik krijg dus wat ik nodig heb. Ik zal voor mijn gevoel toch nog enkele stappen moeten zetten en ben inmiddels hieraan begonnen in een 'poging tot dapperheid'. Dank aan degenen die me hierbij helpen en geholpen hebben!