Mijn kind is mijn grootste leermeester

Mijn grootste leermeester is mijn kind! Van veel verschillende mensen in mijn leven heb ik heel veel geleerd. Maar van niemand zoveel als van mijn dochter. Dat was al zo toen ze heel klein was en ze me door haar gehuil liet weten dat ik haar niet goed begreep.

Machteloos en radeloos

Ze was wat vaak een huil baby wordt genoemd en ik had geen verstand van baby’s. Nadat ik de bekende riedel van honger, luier, tandjes en moeheid had gehad en ze evengoed door bleef huilen voelde ik me soms machteloos en radeloos. Wat was er met mijn kind aan de hand waardoor ze uren bleef huilen en nauwelijks sliep, net als ik daardoor trouwens.

Nieuwetijdskind - hoogsensitief

Na verloop van tijd kwam ik onder andere uit bij de optie van een hoogsensitief kind. Ze noemen ze ook wel nieuwetijdskinderen. Maar nieuwetijdskind of niet. Ik had gewoon geen verstand van opvoeden. En het consultatiebureau had ik ook niet veel aan. Die zeiden bijvoorbeeld doodleuk toen ze 14 dagen niet had gepoept dat dat normaal was bij borstvoeding. Gelukkig had ik toch nog wel iets van een moederinstinct dat mij vertelde dat dat niet waar en goed kon zijn. En na een tweede bezoek aan de huisarts en laxeer siroop, knapte ze daar in ieder geval wel van op.

Doe mij maar een opvoedcursus

Opvoedcursussen waren er in die tijd helaas niet. Wat had ik daar toen behoefte aan… Want die patronen met periodes van onbegrip en niet voelen en weten waar mijn kind echt behoefte aan had, herhaalden zich keer op keer in mijn leven. En nog steeds.

Nog steeds begrijpen we elkaar soms niet

Nog steeds ervaar ik periodes dat mijn inmiddels ‘volwassen’ 19 jarige dochter en ik elkaar niet altijd goed begrijpen. Het valt natuurlijk ook niet mee als kind om een coach als moeder te hebben. Een kind wil helemaal geen coach als moeder. Een kind wil gewoon een moeder. Een moeder die naar haar luistert en haar zorgen wegneemt en haar leert gelukkig te zijn.

Flink tekortgeschoten

En daarin ben ik als ik naar de opvoeding van mijn kind kijk flink tekort geschoten. De negativiteit die ze soms net als ieder ander tentoonspreidt heb ik er met mijn eigen eerder ook wel negatieve en kritische kijk in gestopt. En die komt er nu regelmatig uit. En onbewust verwacht ik dan van een 19 jarig ‘kind’ dat ze net zo kan denken en voelen als ik. En dat is natuurlijk lariekoek. Ik heb er zelf ook tientallen jaren voor nodig gehad om te weten wat ik nu weet. En te voelen wat ik nu voel.

Onterechte verwachtingen

Door mijn onterechte verwachtingen legde en leg ik de lat soms veel te hoog voor haar. En als ze ergens mee zit sta ik onmiddellijk met mijn oplossing klaar. In plaats van haar de ruimte te geven om zelf te ontdekken wat haar oplossing is. Ze heeft me een paar jaar geleden een keer heel terecht en haarfijn uitgelegd dat zij haar eigen fouten wilde maken en haar leven op haar eigen manier leven wilde leven.

Leren van mijn kind

Wie leert er van wie, vraag je je op zo’n moment af. En soms weet ik het nog steeds gewoon even niet. Het ene moment wil ze dat we praten, het andere moment moet ik niet zo zeuren en heeft ze geen zin om te praten. Als we gaan winkelen in de stad mag ik niet voor haar kijken, want ik snap toch niet wat ze leuk vindt. Maar als ik haar vraag wat ze wel wil, dan weet ze het soms zelf ook niet. En weer voel ik me dan die onbekwame moeder die het wel goed wil doen, maar die nog steeds niet weet hoe en die niet begrijpt wat ze nodig heeft.

Als toeval niet bestaat....

Totdat ik me keer op keer realiseer hoe ik in de interactie met haar steeds weer bij mezelf weg raak. Me aanpas aan wat ik denk zij nodig heeft. En ik mezelf bij misverstand 10.542 eindelijk eens een keer afvraag: Wat wil hier zijn? Als toeval niet bestaat, waarom gebeurt dit dan? Als ik die vraag in de stilte in mezelf stel en rustig wacht tot het antwoord zich aandient, dan zijn er altijd inzichten en levenslessen.

Ik luister soms gewoon niet

Alleen doe ik dat niet altijd en bovendien luister ik er niet altijd naar. Of ik zit zo in de doe-modus dat ik er gewoon helemaal niet aan denk. Maar daar stoort het leven en mijn kind zich niet aan. Die sturen mijn lessen gewoon steeds opnieuw voorbij. Net zo lang totdat ik wel bereid ben om te kijken en te luisteren naar wat in mijn leven wil zijn. Het mooie is dan wel weer dat zodra ik wel de stilte opzoek en luister, de situatie razendsnel verbetert. Zonder dat ik daar dan weer veel moeite voor hoef te doen. Dat dan weer wel…

Dankbaar voor zo'n geweldige dochter

Hoewel de lessen van mijn dochter soms best pittige lessen zijn, ben ik heel blij en dankbaar voor deze dochter. Voor dit bijzondere hoogsensitieve kind in mijn leven. Blij en dankbaar dat zij mijn leermeester wil zijn. Ook al doet het soms zeer… Ik leer graag van haar. Ze kent al mijn gevoelige knopjes en als het haar zo uitkomt, drukt ze er met alle gemak eentje in. Pijnlijk soms, maar erg leerzaam.

En jij?

Leer jij van je kind(eren)? Of is er iemand anders in je omgeving die jou regelmatig de spiegel voorhoudt? Van wie jij meer over jezelf mag leren? Wie drukt er regelmatig op jouw knoppen? En wat leer je daarvan over jezelf? 

Zelfvertrouwen voor vrouwen

Gratis E-book Verbindende communicatie

Verbindende communicatie is de sleutel naar harmonie in je relaties. Als je zou weten en begrijpen wat er allemaal mis kan gaan in de onderlinge communicatie, dan mag het wel haast een wonder heten dat er ook nog zoveel goed. Lees hoe het anders en beter kan. Download het Ebook Verbindende communicatie

Leuk of waardevol artikel?

Als je dit artikel waardevol vindt, help dan mee dit te verspreiden door het te delen met andere vrouwen. Dit kan o.a. door middel van social media knoppen. Ik vind het ook altijd fijn als je een reactie achterlaat. Wat is jouw eerste stap om beter voor jezelf te zorgen?

Website-reacties op dit artikel

Bianca op maandag 18 maart 2013 om 18:05
Veel van wat ik lees in dit artikel is voor mij heel herkenbaar.
Onze dochter is ook NT en in het begin heb ik echt moeten leren hoe ik daarmee om moest gaan.Achteraf kan ik inderdaad zeggen dat wij veel van elkaar geleerd hebben.
Ze is nu 13 , in de puberteit , maar het gaat super,
Ze is helemaal geen moeilijk kind , krijg ongezouten gezegd waar het op staat maar dat waardeer enorm aan haar.
We respecteren elkaar en zijn open en eerlijk naar elkaar toe.
Ik ben ook heel dankbaar voor het mooiste geschenk in mijn leven.

Nadine op maandag 18 maart 2013 om 11:59
Wat 'heerlijk' herkenbaar...
Vooral bij onze jongste zoon - nu 18 - moet ik me telkens voorhouden dat het ook op zijn manier kan, en dat het - om een gelukkig gevoel te krijgen - waarschijnlijk een betere manier is dan de mijne...
Onze zoon was in zijn eerste jaren een kindje dat zeer veel huilde en zeer angstig was. We hebben ons in hem enorm veel zorgen gemaakt, hij is frequent gepest geweest en is al heel vaak ontgoocheld in so-called 'friends'... Wij zijn ondertussen gaan beseffen dat hij een hoogsensitief kind is... Aangetrokken tot de zee. De laatste jaren is hij zeer ongelukkig geweest in zijn leven, en een aantal weken terug heeft hij ons dan heel voorzichtig meegedeeld dat hij het gehad heeft met de studie die hij nu volgt, en dat hij wil gaan duiken, en actief bezig zijn met de zee. Nu moeten jullie weten dat ik een over beschermend, extreem angstig en controlegericht iemand ben :) ... En toch leert hij me nu - nu we hem volgen in zijn droom - om er toch in te geloven... Om blij te zijn met en voor hem... Volgende maand vertrekt hij voor 3 maand naar het buitenland. Hij is moedig en gelooft erin! En ik? Door zijn moed, neem ik mijn muziekstudies terug op, een droom die ik 30 jaar terug liet staan, omdat mijn vader het liever anders zag...
Ik wil wel leren van mijn kinderen! Ze zijn de toekomst...

Suleika op maandag 18 maart 2013 om 11:47
Wat een verademing, de inhoud van het stuk: dankbaar voor mijn geweldige dochter.
Mijn zoon (nu 9) heeft mij geleerd om boos te zijn, eigenlijk woedend, om mijn grenzen keer op keer aan te geven. Ik leer elke dag om grenzen aan te geven, keer op keer kleine cadeautjes. Het gaat dan ogenschijnlijk helemaal nergens over...ik wil persé daar zitten, ik wil dat niet eten, ik wil...ik wil enz.
Mij heeft het erg geholpen om mezelf als 'opvoeder' te zien, dat voelt verder weg dan 'moeder'. Als moeder wil ik dat mijn kinderen me de geweldigste en leukste moeder van de wereld vinden; als opvoeder wil ik dat mijn kinderen weten waar ze aan toe zijn. Structuur en duidelijkheid. Heel simpel :-)
Soms ga ik heel bewust in de opvoedersrol zitten en hou voor ogen: mijn kinderen worden beter van mijn consequente gedrag. Dat helpt mij en de kinderen ook, het lucht zo op, lopend fluitend door huis enz.
Bedankt Nelly voor je inspirerende woorden keer op keer, ik lees ze gretig :-)
lieve groet Suleika

Tolsa op maandag 18 maart 2013 om 10:03
Soms als ik naar mijn kinderen kijk of luister is het alsof ik in de spiegel kijk en deze laat niet altijd mooie dingen zien. Op bepaalde momenten als er stress in huis is reageert de oudste van mijn twee kinderen soms op identieke wijze als ikzelf. Dit kan weleens tot irritaties leiden van mijn kant met als gevolg dat ik soms behoorlijk uit mijn slof kan schieten. Als twee kemphanen staan we dan tegenover elkaar. De jongste die het allemaal aanschouwt weet de rust op een zeer eenvoudige manier weer terug te brengen, gewoon door even kort terug te geven wat hem opvalt: mama, dat kun je toch ook anders zeggen. Ja, inderdaad. Door de rustige wijze waarop hij mij op mijn gedrag heeft gewezen heb ik de laatste jaren veel van hem geleerd en met name dat ik de dingen ook anders kan benoemen. Hoewel ik nog weleens geïrriteerd reageer is de toonzetting een stuk milder.

Heidi op maandag 18 maart 2013 om 09:43
Wat een herkenbaar stuk! Mijn kinderen zijn zeker ook mijn grote leermeesters. Het is me alleen lang niet altijd meteen duidelijk wat de les is. Hoe krijg je daar sneller en meer inzicht in?