Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt wordt wakker

Alweer vele jaren terug, toen mijn vader wegens dementie in een verpleeghuis zat, was daar een andere bewoonster die te pas en onpas Wat een wereld, wat een wereld, zei. Ze was een rasechte Jordanees en praatte plat Amsterdams. En het was ongelooflijk grappig als ze dat zei. Dat hebben we dan ook altijd onthouden. En zo af en toe zeggen mijn man en ik dat nu zelf ook. En ik deel het nu met jou. Wat een wereld, wat een wereld.

Niets is wat het lijkt

We lijken van het ene scary event naar het andere te gaan. Ik zeg terecht lijken, want niets is wat het lijkt. Nu kun je me meteen een ontkenner noemen en misschien ben ik dat in jouw ogen ook wel. Maar geen ontkenner van wat voor mij ‘feiten’ zijn. Eerlijk gezegd ben ik heel lang nooit zo politiek en macro economisch geëngageerd en geïnteresseerd geweest. Het boeide me niet echt. Ik leefde mijn leven en bij de rest dacht ik: Ach het zal allemaal wel. Ik was niet zo bewust in die tijd. Of op zijn Amsterdams, waar ik ben opgegroeid: Het interesseerde me geen ene reet.

Je gaat het zien als je het door hebt

Maar met het groeien van mijn bewustzijn, overigens ook zoiets waar ik vroeger van dacht: je bewustzijn vergroten, wat the f… is dat dan? Vaag gedoe vond ik het destijds. Ik snapte het niet echt. En dat is misschien ook wel hoe dat proces werkt, want het klopt wat Cruyff ooit zei: Je gaat het zien als je het door hebt. Je bewustzijn vergroten is een proces van meer informatie in je systeem krijgen die je ook een soort van verinnerlijkt waardoor je kijk op jezelf en de werkelijkheid verandert. Maar dat is niet als een bloemkool die je kunt zien, ruiken en proeven. Het is iets veel vagers waardoor het ook lastiger in woorden uit te leggen is. Je moet het gewoon zelf ervaren is mijn idee. Inmiddels is mijn bewustzijn inderdaad een stuk groter geworden en begrijp ik die uitdrukking. Naja, even een uitstapje dus. Maar met het groeien van mijn bewustzijn, ging ik andere dingen waarnemen. In feite heeft het leven me gedwongen. Of beter: Ik heb me laten dwingen ϑ En ik neem je een klein stukje mee op mijn reis.

Ik deed maar wat

Ik heb van nature altijd wel interesse gehad in psychologische en bovennatuurlijke en spirituele zaken en in er is meer tussen hemel en aarde. Daarom ben ik ook al vroeg in mijn leven begonnen met allerlei opleidingen en trainingen in die richting te volgen. Waar ik meer over mezelf in leerde en wat mij geholpen heeft door het leven heen te zeilen. Vaak met veel tegenwind omdat mijn bewustzijn op dat moment nog niet zodanig vergroot was dat ik begreep hoe goed zeilen werkte. Eerlijk gezegd: ik deed maar wat. Ja mijn kennis nam ieder jaar verder toe en ik had wel een aardig leven, met flink wat tegenslag in werk en relaties, maar met vechtenals overlevingsmechanisme sloeg ik me daar wel doorheen. En er was altijd wel sprake van enige vorm van groei.

Na de diagnose

Maar de echte transformatie vond vijf jaar terug plaats. Als je me lang genoeg hebt gevolgd dan weet je waarschijnlijk wel waar ik het over heb, namelijk mijn borstkankerdiagnose. Dat was met recht een life changing gebeurtenis. Waarin ik heel veel over mezelf, wat gezondheid is en hoe de werkelijkheid in elkaar steekt heb ontdekt. En waardoor ik nu zeg: Niets is wat het lijkt, maar anders is het ook niet. Eigenlijk is mijn conclusie dat ik nu veel meer weet, maar het steeds lastiger is geworden om in die uiterlijke werkelijkheid waarheid te vinden. Mijn waarheid uiteraard dan. En tegelijkertijd is ook dat weer aan het veranderen, want uiteindelijk zal er volgens mij wel ergens ook wel weer een uiteindelijke echte ‘waarheid’ bestaan, maar de vraag is of wij met het bewustzijn van nu in staat zijn die waar te nemen. Weer vaag he? Maar ik ga mijn best doen te onderbouwen hoe ik daaruit ben gekomen.

The truth about cancer

Na mijn diagnose heb ik in mijn nieuwsbrief om hulp gevraagd. Hulp in de zin van: Als je dingen weet die mij in mijn herstelproces kunnen helpen, laat het me dan vooral weten. Die vraag heeft heel veel aanknopingspunten opgeleverd. Zo veel dat ik dat onmogelijk allemaal tegelijkertijd kon inzetten en gebruiken, dus ik heb keuzes gemaakt. Een van de eerste keuzes die ik maakte was het aanschaffen van de documentaire: The truth about cancer van Ty en Charlene Bollinger. Een echtpaar dat nogal wat familieleden heeft verloren aan kanker en die op zoek zijn gegaan naar antwoorden. En die ook antwoorden hebben gevonden.

Ontstaan van de huidige medische wetenschap

In de eerste aflevering van die 9-delige serie werd de achtergrond en ontwikkeling geschetst van onze huidige medische wetenschap. En dat was kan ik je zeggen nogal ontluisterend. Het blijkt dat onze huidige ‘moderne’ medische wetenschap gebaseerd is op de start van de auto-industrie. Ja echt waar. In het begin van de twintigste eeuw kwam de automobielindustrie en dus de olie-industrie in opkomst. En wat heeft dat ermee te maken vraag je je misschien af? Nou de aardolie die voor de auto’s uit de grond werd gehaald, had nogal wat restproducten of anders gezegd: nogal wat afval. En degenen die investeerden in de automobielindustrie en dus in de olie-industrie hebben heel veel geld geïnvesteerd in de opleiding tot arts. Maar daar verbonden ze wel voorwaarden aan.

Van geneeskunde naar medicijnen

De studie tot arts die vroeger de studie geneeskunde heette, heet tegenwoordig anders. En heeft de meer toepasselijke naam: medicijnen gekregen. Want dat was wat de investeerders ervoor terug verwachtten. Dat er medicijnen voorgeschreven zouden worden die gemaakt waren van de restproducten van de olie. Tot die tijd werd er voornamelijk gewerkt met natuurlijke geneesmiddelen. Handige jongens zou je denken, niet? Op zich hoef je daar nog niet eens zoveel van te vinden, zolang er keuze blijft bestaan. Maar dat is en was niet echt de bedoeling. Want daar waar er honderden jaren allerlei natuurlijke remedies waren werden er ineens allerlei restricties bedacht om het gebruik van natuurlijke middelen te ontmoedigen. En nog steeds… Want kijk maar hoe het hier en nu is: Stukje bij beetje wordt geprobeerd om de oorspronkelijke (en dus niet alternatieve) geneesmiddelen uit de markt te weren. Kijk ook maar naar wat er de afgelopen jaren met homeopathie is gebeurd. Of je nu een voorstander of tegenstander van homeopathie bent, als je voor vrije keus bent, dan kun je beide naast elkaar laten bestaan. Maar dat is niet wat de investeerders voor ogen hadden. Overigens is een andere nogal ontluisterende ontdekking geweest dat het placebo-effect misschien wel het grootste effect is van welk ‘geneesmiddel’ dan ook. Lissa Rankin onderzocht het en schreef er het boek: Meer brein minder medicijn over. Een aanrader.

Geld en macht

Toen ik uit verdere delen in de serie begreep hoe ongelooflijk veel geld en macht er in de farmaceutische industrie omgaat en begreep hoe de behandeling van kanker gewoon een verdienmodel is, zonk de moed me wel in de schoenen. Ik had voor mezelf sowieso al besloten dat ik geen chemotherapie zou doen. Ik heb jaren terug gezien hoe dat mijn moeder kapot heeft gemaakt en had geen behoefte aan herhaling. Het is ook een vraag die ik mezelf wel eens stel: Gaan mensen dood aan kanker of aan de behandeling van kanker of aan het onderliggende conflict dat aan kanker voorafgaat? Of misschien wel aan een combinatie. Wat me intussen wel duidelijk is geworden dat het reguliere verhaal van dat als je kanker krijg dat dat toeval is, echt een broodje aap verhaal is.

Geen chemo en geen bestraling

Ik wist dus bij voorbaat al dat ik geen chemo wilde. En na een presentatie in het plaatselijke ziekenhuis over bestraling waar ik na een kwartier kotsmisselijk uit ben gelopen wist ik ook zeker: Voor mij ook geen bestraling. Naja, toen bleven er twee dingen over: hormoontherapie en opereren. Hormoontherapie heb ik omdat er sprake was van oestrogeendominantie een maand of vier gedaan. Maar daar werd ik toen zo beroerd van dat ik wist: dit kan ook niet goed zijn voor mij. Zeker niet toen de tumoren niet meer voelbaar en zichtbaar waren. De oncoloog wilde op dat moment dat ik nog doorging met die hormonen en dan na weer drie maanden een afspraak inplannen voor de operatie. En toen zakte mijn broek figuurlijk gesproken af. Een afspraak inplannen voor een operatie als er niks meer zit? Ja zei ze: Want alleen als de patholoog-anatoom geconstateerd heeft dat er niks meer zit ben je ‘schoon’. Waarom mijn broek afzakte? Omdat ik in die tussentijd niet stil had gezeten en ook al eerder mezelf verdiept had in wat kanker was/is en dat er verschillende manier zijn om daarmee om te gaan. En toen heb besloten uit het reguliere circuit te stappen. Ik had geen zin een belastende operatie te ondergaan in de wetenschap dat er mogelijk niks meer zat. Misschien voor jou nog een bijzondere conclusie. Maar voor mij op dat moment niet. Het was geen keus. Ik wilde het gewoon niet meer. Ik had in die tussentijd ontdekt dat iedereen elke dag kankercellen in zijn of haar lichaam heeft. En dat je dus nooit 100% schoon bent. En dat dat ook niet hoeft, want als je immuunsysteem goed functioneert, dan ruimt je lichaam dat zelf op. Maar als je immuunsysteem gecompromitteerd is, dan wordt het een ander verhaal.

Nog steeds een goede keus

Overigens de keuzes die ik in mijn proces gemaakt heb zijn voor mij logische en goede keuzes geweest. Ik stond er vijf jaar geleden qua energie niet zo best voor en ben ervan overtuigd dat ik de standaard reguliere behandeling nooit had overleefd. Nog afgezien van het feit dat ik dan altijd in angst had geleefd of de kanker terug zou komen en ik toch op regelmatige basis allerlei nare onderzoeken zou moeten laten doen. Dat heb ik allemaal aan me voorbij laten gaan en me gefocust op wat mijn lichaam en kanker mij te vertellen had. En natuurlijk ook op wat ik kon doen om veel beter voor mezelf en mijn lichaam te zorgen.

Als toeval niet bestaat

Zo heb ik mezelf vrijwel direct na de diagnose de vraag gesteld, die ik mijn klanten ook regelmatig stel: Als toeval niet bestaat, waarom wil dit dan in mijn werkelijkheid zijn? Het antwoord kwam direct. Ik had veel spanning in mijn relatie over de toenmalige verbouwingen en een tweede huis dat we in Frankrijk hadden en ik had zorg over de gezondheid van mijn dochter. Ik was dan ook erg dankbaar voor de bevestiging die ik vond ik de Vijf Biologische Wetten van dr. Hamer.

Eruit stappen

Uit het reguliere circuit stappen betekende wel dat ik op dat moment op mezelf was aangewezen. Nu had ik direct na mijn diagnose ook contact gezocht met een arts voor complementaire geneeskunde die mij eerst aangaf dat mensen zoals ik die nogal eigenwijs zijn statistisch gezien de grootste kans op overleven hadden. Dat was wel een helpende opmerking van hem. En dat steunde me ook. Maar toen ik die eigen wijsheid in de praktijk bracht door te willen stoppen met de hormoontherapie probeerde hij mij bang te maken door te zeggen dat hij het niet een goed idee vond als ik zou stoppen en hij probeerde mij te beïnvloeden om alsnog door te gaan door te schetsen dat de kans op recidive anders te groot zou zijn. Hij werd zelfs wat bozig naar mij. Dat heeft gemaakt dat ik ook bij hem ben weggegaan. Want ik kon op dat moment niet gebruiken dat mijn angst werd aangewakkerd. Want angst ondermijnt van alle emoties het immuunsysteem het meest. En hoewel dat een heel lastige beslissing was ben ik ook bij hem gestopt. Overigens moet ik eerlijk zijn en zeggen dat hij wel gelijk heeft gekregen. De tumor is teruggekomen. Maar de kwaliteit van mijn leven werd op dat moment zo slecht dat ik niet wilde kiezen voor een behandeling die de kwaliteit van mijn leven zo negatief beïnvloedde.

Eenzaamheid stak de kop op

Ik was op dat moment dus op mezelf aangewezen. En dat was lastig genoeg. Zo kreeg ik weerstand van mijn dochter die het er niet mee eens was dat ik me niet meer liet behandelen. En daar heb ik hoe lastig dat ook was een grens getrokken en heb haar verteld dat het mijn proces en mijn keuze was en dat ik haar steun nodig had en niet haar kritiek. En als ze dat niet kon geven, dat ik me dan uit onze relatie terug zou trekken. Zover is het gelukkig niet gekomen. Maar ook dat was een hard en pijnlijk gelag. En de eenzaamheid die toch op bepaalde momenten wel als een rode draad door mijn leven liep stak op sommige momenten de kop op. En soms nog wel. Maar ik had aan de andere kant ook mijn vechters overlevingsmechanisme. Ik had ook een paar dingen waar ik me aan vast kon houden en waar ik me in heb/had verdiept. Naast mijn lijntje met boven, want dat is uiteindelijk altijd mijn belangrijkste steun geweest. En in datzelfde gesprek met mezelf waarin ik mezelf de vraag stelde wat mijn lichaam me vertellen wilde, ben ik ook het gesprek met ‘boven’ aan gegaan. En heb gezegd: God als het mijn tijd is, geef ik me over. En is het goed zo. Maar liefst zou ik toch nog langer blijven. Die overgave heeft me ook weg gehouden bij de angst voor de dood. Ik zie dood gaan eerder als weer terug naar huis gaan. Maar wat ik wel spannend vond was de gedachte aan een eventuele lijdensweg. Hoewel er tegenwoordig ook zoiets als een Drionpil is die je via het Darkweb, oftewel de Tor browser bestellen kunt. En daarmee had ik ook dat voor mezelf geregeld. Als het te erg zou worden, was dat mijn uitweg. Maar goed, dat was niet mijn uitgangspunt, ik wilde dit proces wel aangaan. En had al eerder het nodige voorwerk gedaan.

Wat heeft me geholpen in mijn proces?

Zo had ik me na het overlijden van mijn moeder toen zo’n 25 jaar daarvoor al wel eerder in kanker verdiept. En onder andere het boek: Kanker is geen ziekte maar een overlevingsmechanisme van het lichaam van Andreas Moritz gelezen. En na mijn diagnose Radicale Remissie van Kelly Turner. Het eerste boek beschrijft het fysieke proces met de onderliggende processen bij kanker. In het tweede boek beschrijft onderzoeksjournalist Kelly Turner wat meer dan 1000 mensen die stadium 4 kanker hebben overleefd, hebben gedaan om beter te worden. Even voor de duidelijkheid: Stadium 4 betekent door onze reguliere wetenschap naar huis gestuurd worden om te sterven omdat zij er met hun 100% geprotocolleerde zorg er niks meer aan kunnen doen. Diezelfde wetenschap wil ook bizar genoeg niks weten van mensen die dat proces hebben weten te keren. Daar zijn ze niet in geïnteresseerd. Terwijl dat juist voor iedere kankerpatiënt een bron van hoop is. En hoop is versterkend voor ons immuunsysteem. Waar regulier dan weer zegt: Je moet geen valse hoop geven… Tja. Ik weet wel wat ik liever wil en wilde. Daarom zeg ik: iedereen die een kankerdiagnose heeft gekregen zou dat boek moeten lezen. Want het geeft zoveel steun en inzicht. Inzicht in het onderliggende proces.

Wat is de oorzaak?

Want ja, en dan komen we weer terug op dat verdien model. In de reguliere medische wetenschap wordt niet gekeken naar wat onderliggende oorzaken zijn. Er word je verteld dat je gewoon pech hebt gehad als je kanker krijgt. En dat is echt niet mijn versie van de werkelijkheid. Er zit altijd een verhaal achter of onder. Of het nu gaat om een te grote ophoping van gifstoffen of om een onderliggend mentaal of emotioneel conflict of beide. Er is altijd oorzaak en gevolg. Ik heb het uiteraard niet over schuld. Het is niet jouw schuld als je een ziekte of andere aandoening krijgt. Maar het vertelt je wel wat. De epigenetica weet dat. Epigenetica, de nieuwe wetenschap waar het om gezondheid gaat hanteert compleet andere uitgangspunten dan de medische wetenschap. Wist je dat een arts in zijn of haar hele studie hooguit een week les krijgt over voeding en levenstijl? Echt een lachertje. Nog afgezien van het feit hoe bijscholing is geregeld. Bijscholing wordt over het algemeen verzorgd door de farmaceutische industrie. Soms met lucratieve reisjes incluis. Dan begin je wel te begrijpen hoe het systeem werkt.

We gaan voor de quick fix

Stel jezelf ook maar eens de vraag als je naar de huisarts gaat: Kijkt de gemiddelde huisarts naar wat de oorzaak van je ‘probleem’ is of kijkt hij of zij naar de symptomen? En krijg je voor die symptomen een ‘remedie’? Overigens is dat ook wat de meeste mensen willen. Een quick fix. Geef mij maar een pilletje als daarmee de symptomen weg zijn. Trouwens in het huidige systeem is het ook ten enen male onmogelijk om naar oorzaken te kijken. Hoe moet een arts in vredesnaam in 10 minuten de oorzaak vinden van iets wat je zelf niet eens in de gaten hebt dat er speelt.

Je kunt lichaam en geest niet scheiden

De scheiding tussen lichaam en geest die de wetenschap lang geleden heeft aangebracht heeft voor veel ellende gezorgd. Net als de fragmentatie, lees, specialisatie in de zorg. We zijn geen losse onderdelen. We zijn een geheel en als er ergens in het geheel iets niet goed gaat dan heeft de rest van dat geheel daar ook in meer of mindere mate last van afhankelijk van wat er speelt. Van een deuk heeft de rest van de auto weinig last. Maar van olie tekort of van water in de brandstof gaat het de auto niet lekker lopen. Dat geldt voor ons net zo goed. Als er teveel rotzooi in ons systeem zit, dan kan ons systeem niet blijvend goed blijven functioneren. Gaat gewoon niet. Ja je kunt het misschien een tijdje uitzingen. Waardoor je niet in de gaten hebt wat er onderliggend speelt. Omdat je lichaam zo ontzettend goed haar best doet om de klappen die ze krijgt goed op te vangen. Maar ergens is er een grens en gaat ze je dat laten weten.

Ik heb ook niet goed genoeg geluisterd

Maar ja, als je lichaam tegen je praat en jij luistert niet, dan krijg je daar vroeg of laat de rekening voor gepresenteerd. Ik ook. Vechters hebben de neiging door te gaan. Door te gaan waar stoppen beter is. En dan moet je ook nog in staat zijn dingen, mensen en situaties te stoppen. In mijn geval leren veel beter grenzen te stellen. Je kunt dan wel de tumor, het symptoom bestrijden, maar als je het onderliggende probleem niet oplost, dan komt de tumor gewoon vrolijk weer terug. Of als je andere klachten hebt, dan komen die ook gewoon weer terug. En als je niet luistert naar wat je lichaam je vertelt worden de klachten steeds heftiger. Daarom is de reguliere weg voor dit soort klachten/situaties niet mijn weg.

Dit was en is mijn weg, niet de jouwe

Laat ik overigens ook maar meteen duidelijk zijn: ik wil en ga niemand weghouden bij de dokter vandaan. Ik heb het hier over mijn versie van mijn werkelijkheid en ik ga jou niet zeggen wat jij moet doen. Dat mag ik ook niet, want ik ben geen arts (gelukkig maar). Ik geef alleen maar mijn proces weer. En daar mag je mee doen wat je wilt.  En dit is ook geen aanklacht tegen de artsen want de meesten doen hun stinkende best in een failliet systeem. Anthony Robbins heeft daar een mooie metafoor voor: Artsen redden mensen die dreigen te verdrinken uit het water. Maar zodra ze er een op de wal hebben ligt de volgende al weer in het water. En de arts is zo druk bezig met het redden van de mensen die in het water liggen dat ze niet in de gaten hebben dat honderd meter verderop de mensen in het water worden gegooid. De meeste mensen die in de zorg werken doen dat met hart en ziel, maar zijn ook gehersenspoeld door wat ze geleerd hebben in hun opleiding. En de werkdruk is niet normaal hoog. Dus ik heb best met ze te doen. Ze werken knijterhard vaak voor een hongerloon en krijgen vaak stank voor dank. Zij hebben dit systeem niet gecreëerd, maar moeten er wel in functioneren.

Volgende keer meer in deel 2 van Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt wordt wakker

Omdat ik af en toe feedback krijg dat mijn artikelen te lang zijn, knip ik dit verhaal in stukken. En kun je het vervolg de volgende keer lezen. Want dit is in feite een hele lange inleiding voor een heel ander punt dat ik wil maken over de werkelijkheid waar we nu in leven :-)