Dit bericht ontving ik vandaag van een lieve bekende in mijn mailbox. Een mooi en ontroerend verhaal. Waar gebeurd of niet, het is wel iets om eens over na te denken.
Het beste
Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele lesuur en aan het einde van de les moest de opdracht ingeleverd worden bij de lerares.
Iedereen begon te lachen
In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad. Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. "Is dat echt zo?", kon je horen fluisteren. "Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!" En ... "Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden", waren de over het algemeen gehoorde commentaren.
Gelukkig met zichzelf
Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden. Maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.
De laatste eer
Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging. De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem zijn laatste eer. De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem.
Iets laten zien
Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: "Bent u Mark's wiskunde lerares?" Zij knikte bedroefd en zei zachtjes; "ja". Toen zei hij; "Mark heeft zeer vaak over u gesproken". Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Mark's vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Mark's ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan. "We willen u iets laten zien", zei Mark's vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. "Dit vonden we toen we door Mark's spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het zou herkennen". Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer dichtgevouwen was.
Waardering
De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had. "Wij willen u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft", zei Mark's moeder. "Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd". Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares. Charlie lachte een beetje en bekende: "Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste lade van mijn bureau". Heleen, de vrouw van Joost, zei: " Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken". "Ik heb mijn lijst ook nog"zei Marylin . "Ik heb hem in mijn dagboek geplakt.
Overal mee naar toe
Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen . Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt. "Ik neem hem overal mee naar toe" zei Vicky en voegde er aan toe: "Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder handbereik".
Ontroerd
De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien. In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te laat is.
Iets goeds en moois doen
Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze boodschap naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen. Als je deze brief ontvangt dan is het daarom, omdat de afzender om je geeft en aan je gedacht heeft. Het betekent dus dat er tenminste een persoon is voor wie je iets betekent. Wanneer je te druk bent of het te druk hebt om een paar minuten op te offeren om iemand dit bericht te sturen, dan is dit mogelijk en hopelijk de eerste keer, dat je niets gedaan hebt om een ander te bemoedigen. Denk hierom: Wat je oogst is wat je zaait. De invloed die je in het leven van een ander hebt komt terug in je eigen leven. Deze dag zou een gezegende dag moeten zijn en ten minste even bijzonder als dat jij dat bent. Voel je vrij om deze bemoedigende brief aan iemand door te sturen. Stuur deze brief alleen aan mensen die van betekenis zijn voor jou en het resultaat zal je verbazen.
